Transamerica 2012 - dag 80 - Brownlee Pass, ID - Richland, OR (74 km)

Het restaurant ging vanmorgen pas om 8 uur open voor het ontbijt, dus we konden uitslapen. Geen probleem, want we gingen al snel weer over Pacific Time, dus een uur vroeger. De Bob-band was nog keihard, dus we konden redelijk zorgeloos aan de etappe beginnen.

Het was weer bloedmooi vandaag. Grotendeels relatief koel omdat het zowaar een beetje bewolkt was, dus prima fietsomstandigheden. Na een paar km kwam het Brownlee Reservoir in beeld (gevormd door een dam in de Snake River, die Hells Canyon heeft uitgesleten). Een prachtig stuwmeer, dat - alweer - veel lager staat dan normaal, vanwege de hitte en de droogte. Vlak voorbij de Brownlee dam staken we de rivier over om in Oregon te belanden, de 10e en laatste staat op onze route. We realiseren ons de laatste dagen dat de eindstreep nu toch wel dichtbij begint te komen en dat roept gemengde gevoelens op. Enerzijds de voldoening dat we deze toch niet geringe klus ruim op tijd lijken te gaan klaren, anderzijds de neiging om in de remmen te knijpen omdat we helemaal niet klaar willen zijn. We zijn nog steeds niet verzadigd door alle nieuwe indrukken en ontmoetingen en het is nog niet eens september, dus we hoeven ons bepaald niet te haasten. Misschien is het wel het beste samen te vatten met 'de reis is belangrijker dan het doel'.

Eenmaal in Oregon liep de weg langs het volgende stuwmeer door een smale valllei met prachtige basaltformaties links van ons. Bij de Oxbow Dam begon het dagelijkse klimgedeelte van de etappe, alweer langs een Pine Creek. Het was weer zo'n 'trapjesklim', vals plat afgewisseld met stevig klimmen, maar wel voortdurend doorwerken. Vervolgens landden we aan in een vlakke vallei en het plaatsje Halfway, inderdaad halverwege de klim, maar dat was uiteraard niet de basis voor de naamgeving van dit oord. Het lag in de goudzoekerstijd precies midden tussen Pine, een al bestaand stadje met vertier, en de goudmijnen van Cornucopia. Na een calorierijke snack op de brug over Pine Creek waar we geheel onbedoeld nog een hert met drie jongen de stuipen op het lijf joegen, begon de echte beklimming. Niks trapjes, maar gewoon een km of acht 5-7 procent, maar wel beloond met een superafdaling naar Richland. Honderdzevenenveertig inwoners, maar wel alle voorzieningen, waaronder het Hitching Post 'n Motel.

Fietsers zijn we vandaag niet tegengekomen, maar ik had wel weer een interessant gesprek in de laundromat met een oudere dame die hier al 15 jaar iedere zomer komt. Richland is een slaperig dorpje in een vruchtbaar landbouw- en veeteeltgebied, maar had tot voor kort een bloeiend bestaan als toeristenoord vanwege de geweldige sportvisserijmogelijkheden op de nabijgelegen stuwmeren. De laatste twee jaar is het vissen echter naatje, omdat het waterniveau voortdurend wordt gewijzigd - om ervoor te zorgen dat de zalm voldoende water heeft in de Columbia-rivier voor de jaarlijkse tocht stroomopwaarts naar de paaigronden. Dit is een rechtstreekse bedreiging voor de voorzieningen in Richland en dat is volgens mijn gesprekspartner de schuld van de huidige regering. Naast verplichte ziektekostenverzekeringen en andere geldverslindende 'linkse hobbies' voor conservatief Amerika een extra reden om niet voor de herverkiezing van Barack Obama te zijn. Voorzichtige pogingen van mijn kant om wat nuance in dit soort discussies aan te brengen - erfenissen van het beleid van GW en de Republikeinse meerderheid in het Congres die veel veranderingen tegenhoudt - hebben tot nu toe weinig effect.

De Bob-band heeft zich de hele dag kranig gehouden, maar helaas ging de zon vanmiddag weer uitbundig schijnen, ook voor de deur van ons motel waar de fietsen stonden. Dat bleek te veel van het goede, dus toen we terugkwamen van de lunch was de teleurstelling groot. Vanavond weer nieuwe plakkertjes aangebracht en hopen dat we morgen zonder al te veel ellende Baker City halen....

Totaal 6567 km