Transamerica 2012 - dag 83 - Rustdag in Prairie City, OR

Hotel Prairie blijkt een uitstekende plek voor een dag rust te zijn. Comfortabele kamer met ligbad, mooie lobby en schommelbank buiten en het hotel is ook nog eens midden in het bruisende centrum van Prairie City gelegen. Na een heerlijk ontbijt bij Chuck's Little Diner - wij zijn helemaal verslingerd geraakt aan een warm ontbijt van eieren, spek of ham, hashbrowns (rösti-achtige, op de plaat gebakken aardappelen), biscuits en een stack of pancakes, geserveerd met boisenberry en maple syrup - gingen we een paar boodschappen doen. Op een vrije dag vind ik het fijn om zo'n dikke Amerikaanse glossy te kopen, dit keer de Vanity Fair. Die is morgen voor de mevrouw die de kamer schoonmaakt. Een wasje gedraaid bij The Washing Well en gewandeld door de buitenwijken van de stad, iets waar je in minder dan een half uur mee klaar bent. 

Na wat lezen op de schommelbank was het alweer tijd voor de lunch. Om geen stiefkinderen te maken, zijn we bij het derde restaurant in town gaan eten, de Country Curl / Java Jungle, een combinatie van espressobar, nagelstudio en kapper. Een tuna sandwich deze keer, die je met goed fatsoen niet uit de hand kon eten, zoveel beleg zat erop. 

Vervolgens hebben we de Prairie Drug bezocht, waar ze alles verkopen van antiek, speelgoed, bier, wijn en gereedschap tot drogisterijartikelen. Toen ik een cookie jar van dichtbij wilde bekijken, stootte ik mijn been aan de voetensteun van een mooie oude kappersstoel. Er kwam een oude dame naar me toe die vertelde dat haar man die stoel jaren had gebruikt in zijn kapsalon in Redmond. Hij was drie jaar geleden overleden en zij kwam af en toe in de winkel om te kijken of de stoel al was verkocht. 

Omdat het einde van onze reis nadert, ontkom je niet aan terugkijken en evalueren. Gisteravond hadden we het nog over onze conditie en hoe je kunt meten dat die is verbeterd en dus was het grappig om vanochtend de vraag van Just te lezen met welke lichamelijke ongemakken wij te kampen hebben door alle ontberingen. Nou, het is dus niet zo dat het fietsen na drie maanden vanzelf gaat of dat je niet meer moe bent na een lange dag. Neem bijvoorbeeld de laatste mijlen van de beklimming van de Big Hole Pass, met rook en tegenwind: ik dacht dat ik erbij neer zou vallen en dat was dag 68! Voor mezelf geldt dat ik met name mentaal een slag heb gemaakt. Kon ik eerder enorm opzien tegen bergen beklimmen of veel kilometers, nu weet ik dat ik dat kan en kost het me ook minder moeite om vol te houden. Mijn rug speelt wel op als ik lang achtereen moet klimmen of tegen de wind in fietsen. Even afstappen, stukje lopen en rekken en strekken zoals ik dat bij sportschool Herenstraat 33 heb geleerd, helpt dan goed. Henks moraal was altijd al goed, maar ook hij heeft mindere dagen, en dat zijn niet altijd de langste. En ja, (erge) zadelpijn hebben we gehad, waardoor we blij waren met de week in Golden dat we niet op dat zadel hoefden zitten... De weegschaal thuis zal over een maand vertellen hoeveel gewicht we zijn kwijtgeraakt, maar de kleren die we nu drie maanden dragen zitten wel wat losser om het lijf.  Dus alle calorierijke maaltijden zijn kennelijk niet genoeg om te compenseren voor de inspanning. Al met al dus weinig ellende maar des te meer plezier en energie. Genoeg inspiratie hopelijk voor Just en anderen om ook op de fiets te springen!