Transamerica 2012 - dag 85 - Dayville, OR - Mitchell, OR (62 + 40 km)

Rose had mij gisteren laten zien dat in de kerkkeukenkastjes pannenkoekenmix, maple syrup en koekenpannen lagen, maar op de vroege ochtend vond ik dat toch te veel gedoe, dus ontbeten we met muesli, sinaasappelsap en tropical fruit cups van Delmonte. We deden vandaag een korte etappe, naar Mitchell, want we wilden side trips maken naar twee onderdelen van het John Day Fossil Beds National Monument. 

Al snel reden we de Picture Gorge in, een kloof waarin je de in meerdere perioden van vulkanische activiteit opeengestapelde en later weer vervormde lagen goed kon herkennen. Er zitten enorm veel fossielen in al die lagen. Verder zou je door Indianen aangebrachte rotsschilderingen kunnen zien. Wij bezochten het Visitor Center van de Fossil Beds, waar ze een geweldige film vertoonden over dit gebied. Verder hadden ze een grote tentoonstelling van fossielen van planten en dieren uit diverse miljoenen jaren geleden perioden. Dankzij de aslagen kunnen ze de diverse fossielen heel nauwkkeurig dateren. Zeer interessant. 

Toen we onze weg door Picture Gorge wilden vervolgen, bleek er weer eens een road construction gaande te zijn. Meestal laat de flag man ons als laatsten achter de rij auto's aan rijden, maar nu had hij bedacht dat het een te lang en te gevaarlijk stuk voor ons was. Dus moesten onze fietsen en de Bob in de pilot car van Terry, een potige en vrolijke dame. Omdat de laadruimte van de pick-up truck toen wel erg vol was kon de klep niet dicht. Geen probleem volgens Terry, wij konden mooi op de laadklep zitten met het oranje bord met Follow This Car tussen ons in en zij zou rustig rijden. Het kwam erop neer dat we met een gang van 40 à 50 km over de pas geasfalteerde weg scheurden en dat wij ons erg stevig moesten vasthouden aan een paar uitsteeksels, terwijl de opspattende stenen ons om de oren vlogen. Van die Indianenplaatjes hebben we niets gezien. Blij dat we er na zo'n 5 km af mochten.

Volgde de beklimming van Keys Creek Pass, 1350 m hoog. Niet steil, wel lang (27 km) en halverwege stak er een forse tegenwind op, wat het minder aangenaam maakte. De laatste 11 km was naar beneden en ging lekker snel. Mitchell is weer een gat van niks, maar het heeft een erg leuk oud hotel, waar we door andere fietsers op waren geattendeerd. Omdat het Labor Day Weekend is en er morgen in Mitchell het Painted Hills Festival wordt gehouden - met een parade, veel eten en drinken, dansen en een water melon eating contest -, hadden we gisteren al een kamer gereserveerd in Hotel Oregon. In het café ernaast aten we een late lunch en toen was het tijd voor de tweede side trip, naar Painted Hills. Het was best een stuk fietsen, op en neer totaal 34 km, maar  het was de moeite waard: wat een kleuren en vormen, extra mooi tegen zonsondergang. Om 7 uur pm waren we weer bij het hotel. Nancy, de eigenaresse, wilde ons al gaan ophalen met haar truck omdat ze dacht dat we verdwaald waren. 

Gedoucht, wat gegeten en nu zitten we op onze lekker ouderwetsig ingerichte kamer met een glaasje wijn na te genieten van weer een dag vol schoonheid. Morgen gaan we de op een na laatste pas van onze tocht beklimmen. De dag erna nog één en dan dalen we langzaam af naar zeeniveau. Ik kijk ernaar uit, het wordt tijd voor een ruimere blik! 

Het is hier nog 31 augustus, maar in Amersfoort is de verjaardag van onze vriendin José, een van de trouwste volgers van deze blog, al aangebroken. Gefeliciteerd, José!! Maak er een gezellige dag van en volgend jaar zijn wij er weer bij...

Totaal 6919 km