Transamerica 2012 - dag 86 - Mitchell, OR - Redmond, OR (108 km)

1 september 2012 - Redmond, Oregon, Verenigde Staten

Toen we vanmorgen vroeg de slaap uit de ogen wreven en meteen daarna onze e-mail checkten, bleken we een bijzonder bericht te hebben ontvangen. De ons volslagen onbekende John Grimbergen, naar later bleek een NL-emigré die in 1994 naar de VS is vertrokken, had onze escapades van gisteren op de pilot car bij de road construction van dichtbij aanschouwd en op de foto gezet. Kan ik me iets bij voorstellen, want dat zie je niet iedere dag. Maar dat hij vervolgens onze weblog heeft gevonden en een mailtje heeft gestuurd, is daarmee natuurlijk nog niet verklaard.  Het toeval wil echter dat zijn vrouw en hij de nacht na ons in Hotel Prairie hadden gelogeerd en in het gastenboek, dat ik altijd trouw invul, onze namen hadden gezien. Toen zijn vrouw ons zag bij de road construction, zei ze: 'Joh, dat lijken wel Nederlanders', waarop John gekscherend zei, 'Dat zijn vast die Henk en Marja uit Utrecht'. En jawel hoor, toen ze die middag op het internet mijn naam inklopten, was onze reisblog snel gevonden. Ik zal proberen de foto aan de blog toe te voegen, want hij laat wel heel treffend zien dat we het niet echt naar onze zin hadden daar achterop die pilot car.

Terug naar vanmorgen. Toen we onze spullen aan de fiets hingen bleek mijn voorband toch weer vrijwel leeg te zijn, dus dat 'ie gistermiddag wat zacht was, was geen toeval. De oude fietspomp vertoont nog steeds kuren en de nieuwe fietspomp zou ook geschikt moeten zijn voor Franse ventielen, maar hoe je dat moest inrichten... Eerst maar eens een stevig ontbijt bij Little Pine Cafe en daarna proberen het kreng weer op te pompen, dan zou ik de dag er wel mee doorkomen. Ons doel voor de dag, Redmond, telde minstens één fietsenzaak, dus daar zou ik een nieuwe buitenband en wellicht ook uitleg over de pomp kunnen krijgen. Band oppompen toch min of meer gelukt en de hele dag goed gegaan. Score is nu: Henk drie lekke banden, Marja nul, en als je ziet waar zij allemaal doorheen rijdt....

Inmiddels waren de festiviteiten rond het Painted Hills Festival al op gang aan het komen: flink wat krasse knarren op Harley Davidsons, meest leden van de Oregon Veterans Harley Club, maar ook een aantal afgetrainde atletenkoppies met aanhang, die waren gekomen voor de Painted Hills Run, een halve marathon door lang niet vlak terrein van de Painted Hills terug naar Mitchell. Dan fiets ik toch een stuk liever :)

Hoewel maar amper boven nul, was het opnieuw schitterend zonnig weer en wat er aan wind was, stond zowaar de goede kant op. De eerste zes km gingen nog naar beneden, maar daarna stond de op een na laatste echte pas, de Ochoco (spreek uit Otcheko, met de klemtoon op beide O's en de eerste O als in drop), op het programma. Negentien km klimmen met ruim 700 m hoogteverschil; een flink eind, maar goed te doen. Alsof de duvel ermee speelde, draaide de wind toen we eenmaal boven waren 180 graden en trok weer flink aan, waardoor de gedroomde heerlijke afdaling naar Prineville toch weer grotendeels hard werken was. We moesten kiezen of we na bijna 80 km in Prineville zouden blijven of dat we nog een kleine 30 km zouden doorrijden. Alleen in het tweede geval konden we morgen de laatste hoge pas doen; stoppen in Prineville zou de volgende dag een te korte tussenetappe noodzakelijk maken. 

Na de lunch bij Debbie & Sue waren we wel weer voldoende bijgekomen en het leek met de wind ook mee te vallen, dus even doorzetten maar. Dat van die wind klopte, maar de kaartenmakers hadden de gore klim (niveau Camerig West / Vijlenerbos) meteen buiten Prineville gemakshalve verdoezeld. Toen we daar echter eenmaal bovenop waren, viel het verder erg mee. We waren ruim op tijd in Redmond voor een bezoek aan de fietsenmaker, die een goede nieuwe buitenband had en mij haarfijn kon uitleggen hoe ik mijn nieuwe fietspomp moest ombouwen. 

We overnachten in de Village Squire Inn, op de route en vlak bij het centrum, waar ik de fiets weer in orde heb gemaakt, de boodschappen voor morgen zijn gedaan, het eten bij Diego's was geheel naar wens, dus we zijn er helemaal klaar voor.

Totaal 7027 km, de 7000 km gepasseerd!

Foto’s

5 Reacties

  1. Margot:
    2 september 2012
    Hoi hoi, Is John een celebrity prof fotograaf of zo? Wat een timing. Leuk verhaal! 7027 km.... pffff, dat is net zo ver als van Amsterdam naar Kabul! En dan maar drie lekke banden!? Succes met en genieten van het laatste eindje. Groetjes ook van Dorine (zij geniet bijna elke dag van mijn voorlezen van jullie vehalen)
  2. Jet:
    2 september 2012
    Ha Marja en Henk!
    Wat zijn jullie inmiddels al dicht bij het einddoel (Portland toch?). Wij vroegen ons af wat jullie de komende weken nog op het programma hebben staan! Jullie hebben zo'n tempo dat jullie in 3 maanden 3 weken hebben losgereden, als we het goed volgen tenminste! Wij hebben de eerste week werk er al weer op zitten en, zoals altijd, het went snel! Verder gaat alles prima, ook in het Utrechtse voor zover wij daar zicht op hebben!
    Liefs Jet
  3. Linda:
    2 september 2012
    Weer een mijlpaal gehaald, 7000 km. Nu nog de laatste klim en dan in een gebied te belanden dat op dezelfde breedtegraad als Italie ligt en waar jullie vrij ruim in de tijd en vast ook in de zon zitten-slagroom op de taart! Ik wens jullie een glorieuze laatste klim toe. Jullie gaan dat nog missen in dat laatste veel vlakkere traject....liefs van Linda
  4. Pa:
    2 september 2012
    Hé,hé, heeft je moeder je niet geleerd om niet met vreemden mee te gaan? Leek niet zo comfortabel, in die laadbak.
    Nou, nog maar een week of wat buiten spelen. Geniet ervan.
  5. José ter Haar:
    2 september 2012
    Hé lieverds,
    Fantastisch dat John jullie pilot car drive heeft vastgelegd. En ja, die hoofden van jullie spreken boekdelen.
    Ik vind het niet erg hoor, al die foto's van 'hetzelfde'. Die painted mountains waren toch ook weer wonderschoon. Op elke foto zie je weer wat anders.
    Nog ongeveer 4 weken voor de laatste honderden kilometers. Lijkt me heerlijk om dat in een voor jullie zo'n aangenaam mogelijk tempo te kunnen doen.
    Blijf genieten en ons dagelijks verblijden.
    X