Transamerica 2012 - dag 88 - McKenzie Bridge, OR - Eugene, OR (106 km)

Na de geweldige vergezichten van gisteren over de lavavelden van McKenzie Pass  en de besneeuwde toppen van de Cascades was het vandaag weer een stuk 'gewoner'.  Het parcours kende geen grote hobbels en voerde door dichtbegroeide bossen stroomafwaarts langs de mooie McKenzie River. Helaas ging een groot deel van de etappe langs de hinderlijk drukke route 126 met erg veel vakantieverkeer vanwege Labor Day en vaak erg smalle shoulders. Als we een klassement opmaken van meest hinderlijke voertuigen, winnen de combinaties van pickup trucks met een camper erachter of er half bovenop het net van de kolossale motorhomes, gevolgd door gewone pickup trucks en dan pas vrachtwagens. De laatste worden altijd door professionals bestuurd en dat scheelt een stuk. De gepensioneerden die op vakantie zijn in hun veel te grote kampeerwagens zijn zich vaak amper bewust van de enorme omvang van die apparaten en komen regelmatig akelig vlak langs ons heen. De pickup trucks hebben door de bank genomen slecht afgestelde dieselmotoren en hebben er een handje van om, nadat ze even vaart hebben geminderd voordat ze ons inhalen - dat dan nog wel - een enorme dot gas te geven als ze erlangs zijn, waardoor wij nog een minuut lang in de stinkende zwarte roetwolken mogen rijden.

We gaan vanwege de ochtendkou inmiddels iets later van start, wat ik persoonlijk helemaal niet erg vind. Vanmorgen was dat ook noodgedwongen het geval, want het ontbijt was pas om kwart voor 8 beschikbaar. Op zo'n continental breakfast kunnen we niet heel lang teren, dus na een kleine 50 km hebben we in Vida, in het gelijknamige café, nog een echt ontbijt tot ons genomen. Daar konden we helemaal tot aan de finish van vandaag mee vooruit, zodat dit achteraf eigenlijk de lunch was. Het enige dat we tussendoor nog hebben genomen waren wat fruithapjes: de van het eerste ontbijt meegenomen bananen, en bramen en appels die je gewoon langs de weg kunt plukken. 

We moeten steeds vaker ons verhaal doen als we ergens een hapje eten halen; fietsen is in Oregon erg populair en er is grote bewondering voor het feit dat wij de oversteek bijna hebben volbracht. Tijdens een korte stop onderweg om wat foto's te maken van een 'covered bridge' werden we aangesproken door twee mensen met racefietsen achter op de auto. Ze waren ons gisteren al fietsend tegengekomen en waren benieuwd wat ons einddoel was. De dame (jong) bleek zelf bezig te zijn met een fietstocht langs de Pacific Coast, maar bleef regelmatig een tijdje ergens steken. Nu was dat bij Neil (gepensioneerd), die in Seaside, vlak bij Astoria, woont en ook is aangesloten bij 'Warm Showers', dus we hebben de uitnodiging om daar te komen slapen alweer in de tas.

De laatste 30 km voor Eugene gingen gelukkig over een veel stillere weg. Vlak ten noorden van Eugene waren we klaar met de elfde kaart en moesten we eigenlijk richting Coburg. Omdat we erg positieve verhalen over Eugene hadden gehoord, hebben we toch maar een side-trip ingelast (over de Eugene Spur, waar je ook langs gaat als je van hier de kortste weg naar de kust, naar Florence, neemt) om een nacht in deze stad door te brengen. Er zit een flinke universiteit, de firma Nike is hier opgericht, de stad heeft een grote naam op atletiekgebied, staat bekend als uiterst fietsvriendelijk en links en er wonen veel oude hippies.

Of dat allemaal echt klopt hebben we nog niet kunnen ontdekken, maar het ziet er aardig uit en we hebben heerlijk Japans gegeten. Ons motel voor vannacht, de Campus Inn, heeft wel goed internet, dus de foto's van gisteren staan nu ook op de blog.

Totaal 7227 km.