Transamerica 2012 - dag 92 - Netarts, OR - Seaside, OR (101 km)

Nog twee etappes langs de kust, dat moet wel een eitje zijn. Mooi niet dus. Een echte Ardennenetappe was het, met veel relatief steil maar niet al te lang klimwerk (7-9 %). Ook veel bos, afgewisseld met weilanden. Alleen de oceaan hebben ze niet in de Ardennen.

We wilden vandaag graag naar Seaside, waar Neil Branson woont. Neil had ons afgelopen zondag uitgenodigd om bij hem te komen logeren (hij is aangesloten bij warm showers & couch surfing) en hij leek een prima figuur. Toen ik gisteravond belde, was hij gelijk enthousiast. Er was nog een fietsende Nederlander, Haakon, en er zouden nog een Amerikaanse en een Slowaakse komen. Geen probleem, ruimte zat. Neil is een jaar of 60, sport-trainer en counselor op de plaatselijke middelbare school, weduwnaar, zijn dochter woont in Portland en hij vindt het geweldig om allerlei volk over de vloer te krijgen. Het huis is 24 uur per dag open, ook als hij er zelf niet is en je mag van alle faciliteiten gebruikmaken. Al zijn persoonlijke spullen staan erin, computer, tv, fraaie racefiets, maar toch kan dat hier gewoon.

Zoals gezegd, was het best hard werken vandaag. Het is koud hier langs de kust, een graad of 12 als het mistig is en een paar graden warmer als je een paar km het land in in het zonnetje rijdt. Het is wel heel frappant dat de mist - een gevolg van de koude golfstroom -precies op de grens van land en zee ligt en zich af en toe een beetje verplaatst, zodat er plotseling slierten over komen drijven die dan een paar minuten later weer weg zijn. We kwamen langs een aantal baaien, die van de oceaan worden afgeschermd middels vrij lage zanderige landtongen, waar naaldbos op groeit. Deze baaien waren over het algemeen wel zonnig. In Tillamook, beroemd vanwege het beste fabrieksijs en de lekkerste zuivel (kaas) van het westen van de VS, deden we ons tweede ontbijt. We kwamen daar weer op de roemruchte highway 101 terecht, die vlak langs de westkust van Canada naar Mexico loopt. Druk, hier en daar barbaars slecht wegdek, en regelmatig smalle of met rotzooi bezaaide shoulders. Dat laat onverlet dat de Pacific Coast Bicycle trail, die ook over deze weg gaat, razend populair is. We zijn vandaag wel 50 fietsers tegengekomen, bijna allemaal met bagage.

Na de lunch in Manzanita hebben we toch maar doorgepakt, hoewel er nog wel een paar flinke heuvels op het programma stonden. Onderweg kwamen we nog door een tunnel, waar we eerst op een knopje moesten drukken voordat we er doorheen mochten. Die knop activeerde waarschuwingsknipperlichten om automobilisten tot voorzichtigheid te manen. Geen overbodige luxe. Hoewel Oregon het fietsen erg promoot, is een klein percentage van de automobilisten nog steeds van mening, dat fietsers alleen maar in de weg rijden. In een van de dorpjes onderweg werd ik getracteerd op een lading verbale modder door een agressieve redneck in een aftandse pickup truck, die kennelijk voor me had moeten uitwijken omdat ik het in mijn hoofd had gehaald om even op de weg te gaan rijden terwijl hij er net langs wilde. Ik heb het maar braaf over me heen laten komen, want snedig commentaar of subtiel uitleggen dat fietsers volgens de state law gelijkwaardige verkeersdeelnemers zijn die ook van de reguliere weg mogen gebruikmaken als hun dat goeddunkt, maakt het er vast niet gezelliger op.

Toen we zonder brokken, maar redelijk gesloopt - ruim een km aan hoogtemeters - in Seaside aankwamen was de beloning groot. Eindelijk een ongehinderde blik op de oceaan! 

Totaal 7572 km