Transamerica 2012 - dag 98 - Shelton, WA - Bellevue, WA (84 km) - toegift 3

Vanmorgen al vroeg wakker omdat meerdere gasten in het motel - merendeels construction workers die om 6 uur aan de slag gaan - een kwartier voordat ze vertrokken hun pickup truck vast aanzetten, zodat het in de cabine lekker warm zou zijn, terwijl wij juist om af te koelen het raam open hadden staan, veel lekkerder dan zo'n lawaaiige airco.

Het ontbijt bij Blondie's mocht er zijn (gebruikelijke recept, maar met versgebaklen waffles ipv pancakes) en nadat we even met Pa en Ma hadden gebeld, gingen we op pad voor de laatste etappe, naar Seattle. Op de oude fietskaart van Washinton State staat in kleurcode aangegeven hoeveel verkeer we mogen verwachten op ieder stuk weg. We besloten daarom om niet helemaal de kortste weg naar Bremerton te nemen, maar een verkeersluw alternatief. Dat bleek een goede keuze. Rustig peddelen, eerst door heuvelachtig bos en daarna langs het Hood Canal, een verre uitloper van de Puget Sound en dus van de oceaan. We pauzeerden in Twanoh State Park, waar je in het najaar terecht kunt voor het verzamelen van oesters en mosselen. Dat is overigens aan allerlei regels gebonden. Je moet een vergunning hebben en als je gesnapt wordt met een hoeveelheid boven je dagelijkse limiet, is dat uiterst kostbaar. Verder moeten de kuilen die je graaft om mosselen te vinden weer dichtgemaakt en moet je de verzamelde oesters ter plekke openbreken en de schelpen weer terruggooien ter hoogte van de vindplaats. Een en ander is bevorderlijk voor het behoud van het park als oester-/mosselbank.

Tot vlak voor Bremerton bleef het redelijk rustig; de laatste paar km waren geen pretje. Na een lekkere lunch op het terras van de Bremerton Bar & Grill - het was weer stralend weer en een graad of 25 - namen we de veerboot naar Seattle. De oversteek duurt een uur en dankzij de beboste eilanden duurt het vrij lang voordat je de skyline in beeld krijgt. Deze komt vervolgens snel dichterbij, want je wordt echt downtown afgeleverd. Vandaar moesten we nog een km of 15 verder naar Bellevue, iets ten oosten van Seattle, grotendeels over een 'fietspad', maar eerst door een stukje stad tijdens de avondspits. Hoewel ons was verzekerd dat Seattle uiterst fietsvriendelijk was, bleek het tegendeel waar. Drie rijen dik kwam het voortrazende verkeer rakelings langsgescheurd, ondanks de bike lanes die meestal echter niet fysiek gescheiden zijn van de gewone weg. Het was maar een paar km tot aan de I-90 trail, maar dat was ruim genoeg om te besluiten dat we het nu wel genoeg vinden. Fietsen in grote Amerikaanse steden, zeker met veel bagage, waardoor je minder wendbaar bent, is gewoon te link. Het fietspad was ook een avontuur op zich. Kruip door sluip door langs, over en onder Interstate 90 en alle bijbehorende af- en opritten en viaducten en over twee grote bruggen met uitzicht op 10 rijen blik in de file. Zelfs de andere fietsers - en dat waren er best veel - kwamen haastig langsgezoefd. Het blijkt dat niemand hier een bel heeft, want bellen is onbeleefd en bovendien hebben ze allemaal koptelefoons op.

Lichtelijk shell-shocked, maar fysiek ongedeerd kwamen we bij het huis van de ouders van Mary aan, waar ze ons zou oppikken om de laatste forse klim naar haar huis te vermijden. Fietsen in de garage en lekker in de auto naar boven. Bellevue heet niet voor niks zo. Lawrence, Mary, Amelia (7) & Olivia (4) hebben vanuit hun nieuwe huis een prachtig uitzicht over de stad en we zagen tijdens het eten de zon onder gaan over de bergen van Olympic National Park. Het is erg leuk om Mary weer te zien en misschien ontmoeten we ook nog een aantal van de andere ski- en snowboardfanaten met wie Elske en ik in 2007 een week zijn opgetrokken.

Totaal 7887 km