Transamerica 2012 - dag 100 - Castle Rock, WA

Gisteravond laat, of eigenlijk vanmorgen heel vroeg, toen Mary weer thuis kwam van haar late dienst, was ze aan het Skypen met Job en Carine, die genoten van een lekker luie zaterdagochtend. Negen uur tijdverschil zorgt ervoor dat je een beetje moet puzzelen om elkaar te  spreken op een tijdstip dat handig is voor beide kanten. Nu dus op het moment dat wij bijna gingen slapen en zij nog in bed lagen. Het was erg gezellig om hen te spreken, nu zelfs met bewegende beelden erbij. 

Vanmorgen hebben we onze spullen weer gepakt en de fietsen en de trailer opgehaald, die gelukkig moeiteloos in onze grote Toyota passen. De familie Chi-Chiu had weer een drukke agenda vandaag met gymnastiek, tennis, en een verjaardagspartijtje voor Olivia, de jongste, die onlangs vier is geworden. Desondanks hebben we met zijn allen heerlijk ontbeten, voordat ieder zijns weegs ging. 

Omdat we nu over gemotoriseerd vervoer beschikken, konden we een side trip inlassen die al heel lang op mijn verlanglijstje stond: Mount St. Helens, de vulkaan die in 1980 op catastrofale wijze is uitgebarsten. We waren er in 2004 met Jan en Elske al eens aan de oostkant langsgekomen, maar daar viel eigenlijk weinig te zien. Vandaag kwamen we er aan de westkant langs en zijn we omhoog gereden door het dal dat een volledig andere aanblik heeft gekregen ten gevolge van de uitbarsting. Niet alleen is de berg aan deze kant echt ontploft, waardoor hij meerdere honderden meters lager is geworden, ook is de enorme hoeveelheid aarde en as die naar beneden is gekomen met name deze kant op gevloeid. Het hele dal is door een tientallen meters dikke laag as bedekt geraakt, over een oppervlakte van meer dan 500 vierkante km, waardoor rivieren geblokkeerd werden, bestaande meren verdwenen en nieuwe werden gevormd. Door de kracht van de explosie zijn tot in de verre omtrek alle bomen omgeblazen, maar vervolgens is de natuur en zijn de elementen onmiddellijk weer aan de slag gegaan om het verloren gegane terrein terug te winnen. De overheid heeft wel op een paar plaatsen moeten ingrijpen om nieuwe catastrofes te voorkomen, maar voor het allergrootste deel is het gebied dat is getroffen door de uitbarsting, verder met rust gelaten om te kunnen bestuderen hoe het leven weer terugkeert op zo'n barre woestenij en hoe water en wind het landschap opnieuw vormen. Dankzij een nieuwe weg die naar het 'National Volcanic Monument' leidt, is het mogelijk om het terrein te aanschouwen, maar je mag een groot deel ervan verder niet betreden.

Om de vieze smaak van fietsen door downtown Seattle tijdens de avondspits weer weg te spoelen, hebben we de laatste 12 km van de nieuwe weg op de fiets afgelegd, waarbij we en passant ruim 500 m omhoog moesten - en later weer af mochten :). Het was overweldigend mooi en ik hoop maar dat de foto's daar een beetje van kunnen overbrengen, want woorden schieten echt tekort. Het is wel grappig dat onze trouwe volger José zich juist vandaag afvroeg of een mens niet verzadigd raakt van alle indrukken op zo'n lange reis. Dat zal vast ooit gebeuren, maar vandaag zeker nog niet.

Tegen de avond zijn we met lichte tegenzin weer teruggegaan richting snelweg, omdat er nergens gelegenheid was om te eten en/of te overnachten. Om een beetje in de mood te blijven, slapen we in Castle Rock in het Mount St. Helens motel.

25 km side trip.