USA 2015 - Dag 10, San Antonio, TX

Donder en bliksem, flash flood warnings, meningsverschillen en andere tegenslagen, hoeveel pech kun je in een dag pakken? Speciaal voor onze sensatiebeluste Just, hier het verhaal van deze dag.
 
Ik begin met het ontbijt. Voor de derde achtereenvolgende dag krijgen we een stralende glimlach van de manager voordat we de trap opgaan naar de ontbijtzaal, en voor de derde keer ziet het ontbijtbuffet eruit alsof er een horde sprinkhanen overheen is gegaan. Niks donuts, eitjes of spek, we moeten weer onze eigen wafels bakken. En we zijn ook voor de derde keer te beleefd om tegen die manager te zeggen: kom eens een keertje die trap op om te kijken of je misschien iets moet aanvullen. 

De reis naar San Antonio verliep aanvankelijk vlot, maar dankzij de routebeschrijving van Booking.com kwamen we bij een heel andere vestiging van Holiday Inn uit dan waar we hadden gereserveerd. OK, een paar mijl verder rijden dan maar. Maar ook bij dit hotel had men nog nooit van Henk van Doren gehoord. Volgde een interessant telefoongesprek over twee lijnen tussen Booking.com, Henk en de manager, waarna bleek dat ergens een email niet goed was aangekomen. Gelukkig konden we een uur later toch nog een kamer betrekken hier. 

Het plan voor de dag was een globale verkenning van San Antonio, ook om te zien of we er nog een dag aan zouden vastplakken. Het regende eerst nog zachtjes toen we begonnen aan de River Walk en we konden schuilen bij Rio Rio voor een eerste uitstekende kennismaking met de Mexicaanse keuken hier.  Daarna langs de rivier en over het plein naar de Alamo, de historische attractie die je niet mag missen hier. Ik had me voorgenomen om op Wikipedia nog eens na te lezen wat zich hier allemaal heeft afgespeeld, maar verder dan de link http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Slag_om_de_Alamo kom ik niet. Te ingewikkeld, net als ik dat een aantal weken geleden in Luxemburg in het MUDAM al vond bij een videoinstallatie over dit historische fenomeen.
 
De regen werd steeds erger. Desondanks gingen we over de River Walk richting The Pearl, een hippe oude brouwerij, om daar 's avonds te gaan eten. Halverwege moesten we echter al schuilen voor onweer en stortregens, daarna werd ons de weg versperd doordat het voetpad volledig overstroomd was met water dat van bovenaf keihard uit grote gaten in de rivier stroomde. Hoewel Henk nog hoopvol wees naar wat kleine lichtpuntjes in het verder loodgrijze firmament, wist ik het zeker: dit werd niks meer. Dus zijn we met de stadsbus teruggereden naar het hotel. 

Henk's suggestie om eten te laten bezorgen in het hotel, leek mij een geweldig idee, maar toen we naar beneden gingen om advies te vragen aan de manager, ik alvast in mijn joggingbroek, bleek dat het bezorgidee een grapje was en ook overigens niet uitvoerbaar omdat alleen een Chinees hier iets kan komen brengen. Leuk hoor. Eerst dus weer omkleden en toen naar het eerste restaurant op de lijst. Vol. Het tweede: vol. Het derde: heerlijk gegeten met een welverdiend glaasje wijn. Jammer alleen dat we de auto bij het eerste restaurant hadden geparkeerd, want in de loop van de avond ging het pas echt serieus onweren en regenen. Als een echte heer is Henk door de regen gerend om de auto te halen, waarna we door diepe plassen en begeleid door een vrijwel onafgebroken regen van bliksemschichten in het hotel aankwamen. En nu is er dus een flash flood warning. Op de tv gaat het alleen maar over eerdere vreselijke overstromingen en tornado's, echt opwekkend. Maar we zitten op de vierde verdieping van een heel nieuw hotel, dus vooralsnog zullen we het wel drooghouden. Ik betwijfel echter of we hier nog een dag langer gaan blijven....