USA 2015 - Dag 13, South Padre Island, TX

Vanmorgen begon bewolkt, maar toen we om een uur of half tien klaar waren voor vertrek, begon de zon goed door te breken. De wind was bovendien flink in kracht afgenomen; prima weertje voor een dagje strand. Koelbox gevuld met koude drankjes, flink smeren met factor 30 op de nog tamelijk blanke huid, de nieuwe badlakens uitgespreid aan de voet van het duin  en bakken maar. 

We waren vrijwel de enigen op "Public Beach Access #4', op flinke afstand stond iemand te vissen en later kwam er nog een gezin met kleine kinderen. Het werd al snel bloody hot zodat ook Marja na anderhalf uur roosteren en regelmatig keren bereid was om zich in zee te begeven, ook al had ze de waarschuwingsvlaggen zorgvuldig bestudeerd. De rode vlag betekende kans op rip-tides, stromingen die je omver trekken en vervolgens naar de open zee voeren. De blauwe vlag was een teken van de mogelijke aanwezigheid van kwallen, hier 'venomous sea creatures' geheten. Haaien waren kennelijk niet gesignaleerd, maar goed ook, want in dat geval hadden we zelf de witte vlag gehesen. Het water was heerlijk warm en de golven lekker ruig, maar de onderstroom was inderdaad pittig dus we zijn maar dicht bij het strand gebleven. 

Na het zwemmen, zonder kwallen, was het tijd voor een sandwich bij Yummies (Marja speurt dagelijks het internet af naar de betere eettentjes), douchen en siësta - when near Mexico, do as the Mexicans do..... We hadden vanmorgen nogal verontrustende berichten over overstromingen in Houston gezien, met veel afgesloten wegen, vernielde huizen en alweer meerdere doden. Carlan liet weten dat het bij haar ook vreselijk weer was geweest, maar geen grote calamiteiten in haar wijk Pearland. Ook het verkeer zou weer enigzins op gang zijn gekomen. Zelf updates krijgen zat er verder niet in, want vanmiddag bleken zowel de televisie als internet als het gsm-netwerk op het hele eiland eruit te liggen. 

Later op de middag zijn we nog naar het eind van Padre Boulevard gereden voor een flinke strandwandeling. Het eiland is nergens meer dan een paar km breed, maar wel héél lang, zo'n 180 km. De weg houdt na een km of 12 op en daarna is er alleen nog zand met een klein beetje begroeiing. Geen helmgras hier, maar vooral veel van een soort van klimop met paarse bloemen, dat het zand redelijk effectief op zijn plaats houdt. Op dat strand zagen we wel een paar aangespoelde kwallen, die eruit zagen als een blauwe ballon met sliertjes, eentje had zelfs een soort hanenkam. Verder veel steltlopers en van die grappige vogeltjes die heel snel op en neer rennen op zoek naar eetbare zaken ter hoogte van de vloedlijn. Ook veel kokmeeuwen, noordse sternen en af en toe een trio pelikanen.

Van al dat lopen krijgt een mens wel weer zin in eten. Omdat internet nog niet meewerkte, hebben we maar een aanbeveling uit de AAA-gids opgevolgd en van een seafoodbuffet bij Louie's Backyard Restaurant on the Bay genoten. Heerlijk verse salades en all-you-can-eat zeevruchten op een terras aan de baai, helemaal prima. Marja wilde al de hele vakantie een keer weer King Crab eten, dus daar heeft ze een flink bord vol van verorberd. Daar moet je trouwens wel iets voor doen - slechts met een soort van notenkraker, een lang smal vorkje en wat geduld kun je al dat heerlijke vlees te pakken krijgen.

Internet doet het gelukkig weer, zodat we dit verslag kunnen plaatsen en het wordt ook de hoogste tijd om hotels te boeken in voor de laatste dagen hier in Texas en komend weekend in NYC.