USA 2015 - Dag 14, Corpus Christie, TX

Het leukste van reizen blijft: zonder al te veel voorbereidingen op pad gaan, je laten verrassen, heel soms miskleunen en even slikken, maar veel vaker: onverwachte dingen meemaken, op rare plekken terechtkomen en dan kunnen zeggen: goh wat leuk!

Vanochtend leek deze dag een typisch  gevalletje rustig van A naar B rijden te worden, gelardeerd met een paar boodschappen doen en misschien een wasje draaien. In een keer naar Houston rijden was wat ver en het was niet zeker dat de waterstanden alweer  voldoende gezakt waren. Er was nog een een akelig bericht op de radio: dat een paar begraafplaatsen daar zo ondergelopen waren dat de grafkisten waren gaan drijven...  Dus besloten we om naar Corpus Christi te rijden, ongeveer op de helft van de afstand South Padre Island en Houston. 

Het was een vlotte reis, afgezien van een klein oponthoud bij de county-grens, door Immigration. Nee, we waren geen American citizens, dus moesten we wel even onze paspoorten en visa laten zien. In Corpus Christi hadden we al een hotel gereserveerd en dat ging allemaal vlot. Het meisje achter de balie omschreef de stad als een soort Amersfoort: best wel groot, maar verder??? nix te doen. Eerst maar eens lunchen dan. De zin in  Amerikaans seafood was voor even bevredigd, dus gingen we voor een Japans restaurant, Aka Sushi. Dat bleek een uitstekende keuze. We zaten in een halfdonkere ruimte, er liepen beeldige serveersters rond voorzien van giga valse wimpers en gebleekt haar - eentje had gelijk mijn Sardijnse sandaaltjes gespot: where from? en er stond een hardwerkende sushimaster achter de bar. Al snel kwam de bentobox op tafel: eerst een kopje misosoep en daarna een groot vierkant bord met Californian rolls, tempura, zalm en salade. Heerlijk licht en pittig tegelijk. 

Daarna gaven we ons over aan een echte toeristische attractie: het Texas State Aquarium. We hadden er een erg leuke middag. Een dolfijnenshow - a la Harderwijk - met twee leuke enthousiaste dolfijnenbeesten, daarna veel mooie vissen, kwallen, haaien en een stelletje otters. En je neemt en passant kennis van allerlei interessante weetjes, daar zijn de Amerikanen goed in. Grappig om te lezen vond ik dat de Golf van Mexico zelf geen koraalriffen van betekenis heeft, maar dat de aanwezigheid van de vele olieplatforms ervoor heeft gezorgd dat er een alternatief is gekomen voor die riffen. Schelpdieren, mossen, koralen en wieren blijken zich net zo graag te hechten aan de ijzeren palen van de platforms. Om die reden worden in onbruik geraakte platforms niet meer ontmanteld, maar laat men ze staan. In het aquarium zag je dus ook koffervissen, zebramorenen en minizeepaardjes vrolijk rondzwemmen tussen nog maar net als zodanig herkenbare roestige buizen. 

Na dit succesvolle uitje zijn we nog wat gaan rondtoeren. Via een paar grote bruggen en een veerpont kwamen we over het stuk ten noorden van South Padre Island. Een vergelijkbaar landschap, maar met nog meer grote luxe resorts en mansions. Weer terug in Corpus Christi - dat voor zover wij ons herinneren de home town is van onze vriendin en Elske's host mom Christine Arthur - besloten we dat een pizza wel genoeg zou zijn voor het avondeten. Restaurant Mamma Mia, een soort houten schuur in een obscuur straatje, leek daarvoor wel het juiste adres. Ook nu kwam binnen de verrassing: we traden binnen in een soort luxe Soprano-etablissement, waar wij de enigen waren die niet uitbundig door de pijprokende eigenaar werden gekust en omhelsd. Er stond geen enkele pizza op het menu, wel de lekkerste Italiaanse gerechten. We zijn maar blijven zitten en hebben geweldig gegeten. Kleine tegenvaller, maar misschien inherent aan de Siciliaanse sfeer: je kon er alleen contant afrekenen. Omdat onze twee hoofdgerechten en drie glazen wijn wel de hoofdprijs bleken te kosten, moest Henk naar de ATM, die heel handig in de zaak zelf stond. Toen die het niet bleek te doen, nam de plaatselijke Corleone als tip ook genoegen met een biljet van 20 euro -  hij ging toch nog naar Italië deze zomer...