USA 2015 - Dag 15, Humble, TX

Vandaag weer een (halve) reisdag. Marja was gisteren wat optimistisch qua halverwege, vooral omdat we vanmorgen een detour moesten nemen omdat de geplande route nog deels geblokkeerd was wegens hoog water. Bovendien ligt het vliegveld vanuit het zuidwesten gezien aan de andere kant van Houston. Onderweg was het weer ernstig vlak en ongewoon groen.  Ten behoeve van een sanitair tussenstopje voor de bijrijdster kwamen we  in zo'n typische country store bij een benzinepomp terecht, waar het werkelijk buitengewoon lekker rook. De uitbater bleek een flinke keuze aan zelf-'gerookte' kip en kalkoen te hebben (zie eerdere verslagen), die je warm kon meenemen. Wij kozen voor een flinke kalkoenpoot, die we samen met een paar vleestomaten en wat 'saltines' (sort van Tucjes) als lunch hebben verorberd op een overdekte picknickplaats in een parkje. Het is dat we geen tuin hebben, anders hadden we onmiddellijk zo'n smoker aangeschaft. 

Onze tussenbestemming van de dag lag goed op de route, vlakbij de sjieke wijk de 'Heights' van Houston, en was van culturele aard: de 'De Menil'-collection en de Mark Rothko Chapel. Het betreft een museum dat een klein deel van de privé-kunstcollectie van twee puissant rijke Amerikanen ten toon stelt (hij geboren in Frankrijk en gevlucht voor WO II en getrouwd met een dochter van de familie Schlumberger, het concern waar hij CEO van was). Ze waren in de jaren '50 en '60 van de vorige eeuw vooral geïnteresseerd in surrealisten als Max Ernst en Magritte. Heel bijzonder was een ruimte met gebruiksvoorwerpen en kunst uit Polynesische en Indiaanse culturen, die als inspiratie voor de surrealisten hebben gediend. Er was daarnaast een speciale zaal met het latere werk van Barnett Newman (Who's afraid of red, yellow and blue?), maar voor de schilderijen van de laatste kunnen Marja en ik niet echt warm lopen. Wel buitengeoon fraai is zijn 'gebroken obelisk', een beeldhouwwerk, waarvan vier versies bestaan, met een roerige geschiedenis. Het stond oorspronkelijk in NYC en was vanaf het begin controversieel, omdat het geassocieerd werd met het Washington Monument, maar dan kapot en omgekeerd, als symbool voor het falen van de Amerikaanse democratie in een periode van grote burgerlijke onrust. Nadat het een paar jaar in opslag had gestaan werd het met hulp van een gift van De Menil aangeboden aan de gemeente Houston om voor het gemeentehuis geplaatst te worden, op voorwaarde dat het kunstwerk zou worden opgedragen aan Martin Luther King met één van diens beroemde uitspraken erbij. Nu heeft het een plek gevonden bij de Mark Rothko kapel, een octagonale multi-religieuze ruimte met veertien vrijwel monochrome paarse/grijze doeken die uitsluitend door daglicht worden beschenen. Indrukwekkend.

Tijdens de middagspits vervolgden wij onze weg door Houston richting Humble, dat vlak bij het vliegveld ligt. Dat was geen feest, zeker omdat het systeem van afslagen en parallelwegen tamelijk onnavolgbaar is en je soms over korte afstand in druk verkeer vier rijbanen naar links of rechts moet zien te komen om op tijd je afrit of oprit te halen.

Het viel dan ook niet tegen dat we het hotel om een uur of zes heelhuids hadden bereikt. Een voordeel van de ietwat indirecte aanrijroute was dat we Marja's No.1 keuze qua diner van deze vakantie, Pappas Seafood, al hadden gespot, dus daar konden we nu vlot naartoe rijden. De voorgerechten waren weer uit de kunst maar ze hadden de coquilles helaas veel te zout gemaakt. De manier waarop dat werd opgelost was echt uit de kunst: we kregen nieuwe die wel heerlijk waren, de hoofdgerechten werden van de rekening geschrapt en we kregen ook nog eens 'on the house' twee heerlijke stukken taart mee om later op te eten. Nog steeds op één dus.

We wachten nu tot de was droog is en verkassen morgen naar New York om Jan op te zoeken.