WT 16-17, 3 september 2016, Ubud, Bali - 55 km

Het is zover, we zitten op de fiets! Vanmorgen nog de laatste selectie gemaakt van dingen die in de opslag kunnen achterblijven (kar, kampeerspullen en reservevoorraden) en de rest zonder al te veel problemen in de tassen gepropt. Na het ontbijtbuffet nog even op de foto voor de officiële start en daarna stortten we ons in het spitsuur van Seminyak, dat overigens de hele dag lijkt te duren. Het was wel even wennen: aan de linkerkant rijden op deze smalle weggetjes met van beide kanten een niet aflatende stroom van auto's en vooral heel veel scootertjes, die overal tussendoor vliegen. Een berm is er zelden of nooit, integendeel, meestal loopt er een smalle betonnen goot van een metertje diep naast waar wat drabbig water door stroomt. Dat lijkt veel op die ene afdaling in het wielrenparkoers van de OS in Rio. Het voordeel van die drukte is wel, dat je niet gemakkelijk per ongeluk toch de rechterkant van de weg opzoekt. Daarnaast is iedereen vriendelijk en redelijk geduldig. Een keer toeteren om aan te geven dat ze langs je heen komen, dat is het wel zo'n beetje. De mensen langs de kant groeten vaak en roepen aanmoedigingen. Zodra je stilstaat willen ze bovendien van alles van je weten, maar opdringerig voelt het niet.

Hoewel we gedetailleerde routeboekjes hebben ontvangen, was ik toch wel erg blij dat ik op de valreep de GPX-files van de route nog heb geïmporteerd en zelf een interactieve fietskaart van dit deel van Indonesië op het internet heb gecreëerd. Prima dienstverlening van deze Duitse website, lijkt perfect te werken en de kaarten zijn zeer gedetailleerd. Als je al een keer fout rijdt, ondanks de dubbele set met instructies, heb je dat in ieder geval razend snel in de gaten.

Na een handvol kilometers lieten we drukste bebouwing achter ons en kwamen de eerste rijstvelden in beeld, compleet met witte reigers en kleurrijke ritselende vaantjes die bedoeld zijn om vogels af te schrikken. Een paar kilometer later een kleine tegenslag; één van de weggetjes die we over moesten was onlangs afgesloten met een serieus stalen hek, dat ook nog eens op slot zat. Dat betekende een paar kilometer extra op de drukke doorgaande route naar Tanah Lot. Daar bevond zich de eerste highlight van de dag, een op zich bescheiden klooster op een spectaculaire plek - een door metershoge golven geteisterde rots zo'n honderd meter van de kust. Bij eb kun je er wellicht naartoe lopen, maar bij vloed kun je dat wel schudden. Het dorpje zelf is een echte tourist trap maar overall toch zeer de moeite waard. 

Na de lunch hebben we ons opnieuw ingesmeerd, ondanks de hitte voor de zekerheid de armen maar bedekt en toen op weg voor wat officieel al etappe twee is, naar Ubud. Veel plaatsjes, nog veel meer tempels in  alle soorten en maten, je kijkt je ogen uit. Na een tijdje gingen we van de doorgaande weg af en werd het wegdek een tijdje zeldzaam beroerd met een paar smerige klimmetjes, waarvan er eentje zomaar 25% was. Dichter bij Ubud werd het ook weer drukker, tot we langs het Monkey Forest werden gestuurd - over een fietspad van net een meter breed waar de scootertjes helaas ook op mochten. In Ubud zelf was het weer moordend druk dus we waren blij dat we heelhuids bij ons prachtige hotel Puri Saraswati arriveerden. 

Morgen meer.