WT 16-17, 1 oktober 2016 - Lovina, Bali - 52 km

Ik wil iedereen allereerst bedanken voor alle gelukswensen die me via diverse media bereikten: Facebook, e-mail, Whatsapp, SMS en Skype zorgen ervoor dat familie en vrienden minder ver weg voelen!

Vandaag gewoon weer een stukje fietsen maar nu als 62-jarige. Qua hoogtemeters was het een zeer relaxte dag, regelmatig wat vals plat en af en toe een klimmetje van een paar honderd meter maar verder vooral vlak. De drukte nam langzaam toe, vooral in de buurt van en langs Singaraja. Waar moeten al die mensen toch naar toe op hun brommer/scooter/motor? Veel van die dingen rijden op tweetakt en ik verdenk de berijders ervan dat ze massaal zelf hun benzine mengen. Dat deed ik in de begin jaren '70 zelf ook voor mijn Tomos; bij voorkeur met Castrol, want dan kreeg je zo'n lekker spoor achter je aan, dat nog het meest leek op de geur van een net uitgeblazen kaars. Als ik het me goed herinner, was mijn knalpot (heet in Indonesië net zo!) zo lek als een mandje, waardoor ik de nu geldende decibelnormen net zo ver overschreed als de gemiddelde jeugd hier - zou dat toen ook al ergerlijk zijn geweest voor de omgeving?

Het fietsen ging redelijk vlot, maar we waren toch pas om half drie op de plaats van bestemming, omdat we twee leuke uitstapjes hebben gedaan (nee niet naar de waterval, die we nu wel vonden) en voor het eerst deze reis een ander fietsend stel tegenkwamen (die eerdere telden niet mee omdat we toen in de Cimodo zaten en ze niet hebben gesproken).

Het eerste uitstapje was naar een klein bedrijfje waar nog op traditionele wijze wordt geweven (met zijde en katoen, op locatie geverfd met natuurlijke kleurstoffen) en gebatikt. Dit oude ambacht is op sterven na dood, maar hier in Desa Pacung gered van de ondergang, onder andere door sponsoring van 'De Wilde Ganzen'. Het geheel uit dames bestaande clubje wilde ons graag laten zien hoe het batikproces in zijn werk gaat. De patronen worden eerst op het doek getekend en daarna met een penseeltje met vloeibare was afgedekt. Zodra het patroon klaar is gaat de doek in een grote ketel met indigo of andere kleurstof. Als de kleurstof voldoende is ingetrokken, wordt de stof gedroogd om de verf te laten hechten. Uiteindelijk wordt met kokend water de was weer verwijderd, waardoor de patronen wit tegen een gekleurde achtergrond zichtbaar worden. Marja was graag bereid dit bedrijfje te ondersteunen met de aankoop van een paar fraaie gebatikte katoenen doeken. Het weven van een mooie zijden doek kost ongeveer een volle week, hoorden we.

Een paar kilometer verderop kwamen we Cok en Ellie Verhoef tegen; gelouterde wereldfietsers die een half jaar per jaar op pad zijn in alle uithoeken van de wereld en nu na 20 jaar weer eens een tijdje door Indonesië toeren. Ontzettend leuk om ervaringen uit te wisselen. Zij vinden dat de route van AWOL toch te veel over de doorgaande wegen voert en daarom heeft Cok een uitgebreide studie gemaakt van alle kleine weggetjes hier, inclusief hoogteprofielen. Ze proberen al te steile routes te vermijden, maar draaien hun hand niet om voor flinke onverharde stukken. 

Het tweede uitje was naar een beroemde tempel uit 1890 waar een beeltenis van een fietser in gebloemde bermuda is verwerkt in een van de fraaie constructies van de tempel. De man in kwestie is vermoedelijk W.O.J. Nieuwenkamp, een Nederlandse kunstenaar, architect, scheepsbouwer, schrijver en ontdekkingsreiziger die in het begin van de 20e eeuw Bali per fiets verkende en hier later prachtige (foto)boeken over heeft gepubliceerd. Onze ijverige gids vertelde uitgebreid over doel en historie van de tempel, maar het is allemaal behoorlijk complex. Deze tempel wordt bezocht door mensen uit heel Bali en heeft vruchtbaarheid als thema. De linkertoren vertegenwoordigde het mannelijke, de rechter het vrouwelijke. 

We zitten ook vanavond vlak bij zee, in hotel Suma (tip van Cok en Ellie) op een rustig plekje met alweer een fraaie tuin met zwembad.

Totaal 947 km