WT 16-17, 4 oktober 2016 - Bedugul, Bali - 7 km

Het is erg mooi hier boven in de bergen, maar ook heel erg nat. Na een droog begin: ontbijt op ons balkon, in het zonnetje, gingen we snel op pad. De beroemde tempel Ulun Danu stond als eerste op het programma en die konden we nog onder redelijk zonnige omstandigheden bekijken. Samen met ons waren er hele busladingen andere toeristen losgelaten van allerlei nationaliteiten, elk gezelschap met een eigen gids. Bijzonder om dan een prachtig traditioneel geklede Indonesische jongeman in vloeiend Frans te horen uitleggen hoe de heilige hertjes die hier in hokken zitten, later weer losgelaten zullen worden in een nationaal park, en een andere gids, in keurig Engels, dat de beelden uit zandsteen worden gemaakt maar dat ze door het klimaat zo snel lelijk worden dat ze regelmatig vervangen moeten worden, bijvoorbeeld een beeld van een godin/olifant met - very sexy! - ontblote borsten. Door bij zo'n groepje te blijven staan luisteren, staken wij zonder eigen gids nog het een en ander op over dit prachtige tempelcomplex met veel beelden en een kleurrijke tuin. Grappig: een gezelschap Javanen vond ons in onze fietskleding kennelijk zo bijzonder dat ze met ons op de foto wilden. 

Nadat Henk alles wat hij speciaal vond op de foto had gezet, reden we naar de botanische tuin, een paar kilometer verderop. Helaas begon het, net nadat we de kaartjes hadden gekocht, keihard te regenen en dat bleef wel een uur zo doorgaan. Dus schuilden we samen met een hoop jonge Indonesische stelletjes onder het dak van het toegangsloket en staarden we zonder veel hoop naar de lucht. Toen het op een gegeven moment iets minder hard ging regenen, zijn we snel naar de fietsen gerend en teruggereden naar Strawberry Hill, waar we onszelf hebben verwend met een clubsandwich en een hamburger. 

De rest van de regenachtige middag was noodgedwongen lui en het werd al snel te laat om nog terug te gaan naar de botanische tuin - het is hier om kwart over 6 pikdonker. Omdat we nog een beetje beweging wilden hebben, daalden we te voet aan het eind van de middag het weggetje tegenover de uitgang van ons hotel af. En dat was een verrassing! We kwamen terecht in een vredig, groen boerengehucht, met keurige akkers vol wortels, kool, tomaten en pompoenen, daartussen huizen en tempeltjes en er waren nog mensen aan het werk op het land. Toen we de weg weer omhoog liepen, stopte er een motorfiets, de berijder zette zijn helm af en begon een praatje. Het bleek een Australiër op leeftijd te zijn, een beetje een hippie met geblondeerd haar en een gehavend gezicht. Hij woonde al sinds 1995 in Indonesië, op verschillende plekken en nu vond hij het weer tijd om te gaan verkassen: het werd hem te druk hier, hij kon de hoofdweg horen. Hij vertelde honderduit over zijn leven hier, in een huis "that looks like the inside of my grandmother's clock" en hoe het is om hier als een van de weinige blanken te wonen. 

Terug op de hotelkamer belde de baas van het hotel, of we nog kwamen eten. Dat wilden we en we konden zo aanschuiven bij David en Fran, aan de tafel bij het haardvuur, wat weer heel gezellig was. 

Totaal 967 km