WT 16-17, 13 oktober 2016, Barnett Road House, WA

Het was vanmorgen heerlijk koel toen we vlak na zonsopgang opstonden. Dat ging uiteraard al snel weer over, maar het is toch fijn om even rustig te kunnen ontbijten en inpakken zonder dat je kleren alweer doorweekt zijn van het zweet. We hadden een lange etappe voor de boeg over onverharde wegen, dus het was ook wel handig om een beetje op tijd te vertrekken. Vanaf El Questro was het 17 km naar de doorgaande weg. We dachten dat die nog een tijdje geasfalteerd zou blijven, maar dat bleek niet het geval, dus we mochten gelijk aan de bak. Er zaten hier en daar wel bar slechte stukken tussen, 'wasbord', soms met diepe, brede groeven, maar meestal was het goed te doen als je de gang er maar een beetje in hield. In de bochten heeft de camper dan wel de neiging om een beetje te gaan 'driften', dus het was even zoeken naar een snelheid waarbij je wat over die ribbels heen zweefde, zonder de controle kwijt te raken. Alle rivierdoorgangen stonden droog, dus geen spectaculaire wateroversteken meer, maar je moest wel iedere keer goed kijken of de weg ter plekke niet deels was weggespoeld. Grappig genoeg is er op plaatsen waar steil geklommen of gedaald moet worden vaak een paar honderd meter geasfalteerd. Het lijkt trouwens niet de moeite waard om de hele weg van een laag bitumen te voorzien, want we zijn vandaag misschien tien auto's tegengekomen en over een paar weken is het helemaal gebeurd, omdat de laatste voorzieningen dan ook sluiten. Onze vierwielaandrijving vertoonde helaas wat kuren. Na een tijdje probleemloos rijden gaat er een lampje branden en hoor je een waarschuwingspiep. De waarschuwing betekent dat het differentieel oververhit raakt en dat je de aandrijving weer terug moet zetten naar tweewiels, tot het lampje uit gaat. Dat van die oververhitting is geen geintje, want je ruikt een mercaptaan-achtig luchtje (de geurcomponent die aan aardgas is toegevoegd ruikt net zo) dat past bij synthetische olie die te heet wordt. Hinderlijk gedoe, maar gelukkig was het laatste deel van het parkoers zo vlak en recht dat ik het gemakkelijk met twee aangedreven wielen aan kon. Onze banden zijn tot nu toe heel gebleven. Dat dat niet geheel vanzelfsprekend is, bleek toen ik vanavond twee Zwitserse stellen sprak, die gisteren ook al naast ons op El Questro stonden met elk eenzelfde camper als die van ons. Ze hadden allebei een "Plattfuss" gehad, dus dat wordt morgen de laatste paar honderd kilometer nog spannend voor ze: Apollo verstrekt maar een reservewiel per camper. 

Kimberley, de streek waar wij nu doorheen rijden, bestaat  voornamelijk uit een zandsteenplateau, dat 1,8 miljard jaar geleden is gevormd toen twee stukken land tegen elkaar aan zijn geschoven tot het huidige Australië. Het gebied is ruwweg zo groot als Duitsland en er wonen in totaal 35.000 mensen. De variatie in het landschap is te danken aan de rivieren die er diepe dalen in hebben gesleten, waar het vochtiger en groener is. De gelaagde structuur van de zandsteen zorgt ervoor dat er in de kloven meerdere langwerpige meren achter elkaar worden gevormd, waar steeds een natuurlijke barrière tussen zit van wat harder gesteente. Die meertjes en de vele watervallen zijn dan ook de voornaamste toeristische attracties, want verder is het niet echt spectaculair. Omdat we aan het eind van de droge periode zitten, is er al veel water verdampt en gaan veel voorzieningen dicht tot volgend voorjaar. Manning Gorge is een van de weinige campings die nog open is. We waren er al redelijk op tijd en nadat we een plekje voor de camper hadden gevonden, hebben we heerlijk gezwommen in het mooie meertje met strand van wit zand. Dankzij de komst van twee groepen die gezamenlijk in safaribussen op 'Kimberley Adventure' zijn is het niet meer zo rustig als toen we kwamen, maar veel last heb je daar niet van op dit grote terrein. Er zijn geen elektrapunten, dus we moeten het zonder airco doen. Gelukkig voelt het al redelijk aangenaam, dus dat gaat vast goed komen.

Hopelijk krijgt de auto morgen niet nog meer kuren, want het is nog wel een kleine 300 km naar de bewoonde wereld...