WT 16-17, 14 oktober 2016 - Windjana Gorge National Park, WA

Zonder airconditioning slapen, dat leek mij helemaal niks. Maar toch heb ik de beste nachtrust genoten in tijden: de luikjes open voor frisse lucht, 's nachts niet veel lawaai, alleen vanaf zonsopkomst, om een uur of 5, zette de natuur de volumeknop weer op 10. Door de luikjes zag ik veel vogels in de bomen en ook de eerste kampeerders waren al actief. Wij zijn ook maar opgestaan, want we wilden de wandeling naar de waterval in Manning Gorge maken, volgens de boekjes een aanrader. Het was ook een mooie tocht, best wel veel klauteren en klimmen, maar toen we op het eindpunt kwamen, bleek dat de waterval geheel en al was drooggevallen. Het water in de zwemmeertjes eromheen stond ook laag en was niet echt helder, dus hielden we de kleren aan en aanvaardden we de terugtocht. Het zwemmeertje bij de camping hadden we vervolgens helemaal voor onszelf. Zwemmend in het warme azuurblauwe water, kijkend naar de rotsen en al het mooie groen, was het leven geheel en al perfect. 

We zouden vandaag niet heel ver rijden, dus deden we rustig aan. Eerst een lekkere cappuccino en een milkshake in Barnett's Roadhouse, uitgebreid de kaart en de boekjes raadplegen en daarna gingen we de Gibb River Road weer op. Henks stuurkunsten werden af en toe flink op de proef gesteld met de vele keien en kuilen in de afwisselend grijze, gele en rode weg. Ook vlogen we even met vier wielen door de lucht! omdat een van de kuilen toch wat dieper was dan vanuit de auto te zien was. Gelukkig was het heel rustig op de weg, dus konden we midden op de weg of, indien nuttig, zelfs rechts rijden. Tot aan Imintji Community Store kwamen we maar zes tegenliggers tegen.In de store hadden ze naast prima eten ook wifi, zodat we even contact konden leggen met de buitenwereld. 

De wereld waar we nu een week in verkeren, blijft ons iedere dag verrassen. De eerste indrukken zijn heel positief. We zien mooie en bijzondere plekken en de mensen zijn ontzettend aardig en behulpzaam, altijd in voor een praatje of een grap. Mijn eerste kennismaking daarmee was op het vliegveld in Darwin. Terwijl ik met die twee enorme fietsdozen in mijn bagagekarretje op Henk stond te wachten, zei een vrouw tegen me: Got a bit excoited whoile you were shopping, dear, did ya?

We zijn aan het einde van de middag, na een stoffig en hobbelig laatste stuk, terechtgekomen op een prachtige plek: Windjana National Park. De camping is ruim en schaduwrijk en ligt pal voor een schitterende rij rotsen: the Devonian Reef. Daarachter ligt de gorge van Lennard River, waar zich 's avonds rond zonsondergang een bijzonder spektakel afspeelt: in het water liggen tientallen zoetwaterkrokodillen in slagorde te wachten totdat de vleermuizen eraan komen. Die vleermuizen komen vanuit de kloof laag boven het water vliegjes vangen en als ze dan pech hebben, worden ze razendsnel door een goed gepositioneerde krokodil uit de lucht gehapt. Wij waren er al op tijd naartoe gelopen en stonden tijdens die wandeling met open mond te kijken naar de schoonheid van het landschap om ons heen, alles nog extra mooi uitgelicht door de laagstaande zon. Op het strandje waar de spannende natuurfilm live zou worden vertoond, zaten we geduldig te wachten samen met nog een aantal mensen, waaronder de Melbournse Dean en Fiona en hun twee kinderen, die in negen weken de kust van heel Australië afreizen en wier wegen zich al een paar dagen met de onze kruisen. We konden de krokodillen goed zien liggen en het werd langzaam donkerder, de maan was bijna vol. Opeens, alsof er een startschot was gelost, kwamen vanachter de rotsen de vleermuizen met honderden tegelijk aanvliegen. Een indrukwekkend schouwspel, waar iedereen stil van werd. Je zag tegelijkertijd de krokodillen bijna onder water verdwijnen en toen was het wachten op het natuurlijk best wrede moment waarop een krokodil een vleermuis uit de lucht zou plukken. Er waren verschillende nipte ontsnappingen te zien en de kaken van de krokodillen klapten dan onverrichter zake bam! op elkaar, maar een paar keer was het toch raak. De Australiërs onderscheiden twee soorten 'snapping handbags', sweeties en salties. 

Toen het vrijwel donker was, zijn we achter Dean en Fiona, die wel een zaklantaarn hadden meegenomen, teruggelopen naar de camping. Wat een perfect day was het weer! 

PS. Foto's van de laatste dagen volgen zsm.