WT 16-17, 18 oktober 2016 - Eighty Mile Beach Caravan Park, WA

Na drie erg leuke dagen in Broome waren we weer toe aan iets nieuws - en ook aan iets minder warmte... Want hoewel we gestopt zijn met kijken naar weersvoorspellingen en de camper ook geen buitentemperatuur aangeeft, is het duidelijk te voelen dat het de meeste dagen hier rond de 40 graden is geweest, waarbij het 's nachts maar weinig afkoelt. Dat is de reden dat we naar het zuiden doorreizen en niet, zoals veel anderen doen en ons hetzelfde adviseren, de weg naar het noorden nemen naar Cape Leveque. 

Inpakken en wegwezen dus. Dat gaat over het algemeen vrij vlot, alleen het inladen van de fietsen is een precisiewerkje, dat ik vanochtend op speciaal verzoek van Vriendenkringer Paul van a tot z op de foto heb gezet. De fietsen zitten dus niet meer in de dozen, want dan krijg je ze met geen mogelijkheid naar binnen. Henk zet er stukken karton tussen om beschadiging van de camper en de fietsen tijdens het rijden te voorkomen. 

Omdat we een gebied ingaan dat door Lonely Planet als the Big Empty wordt omschreven, hebben we vanochtend groot ingeslagen bij de Woolworth, zodat we een paar dagen vooruit kunnen. Ook moesten we alweer een nieuwe zwembroek voor Henk kopen, want we hadden gisteren na het zwemmen onze badkleding in de douche bij het strand laten hangen. Mijn zwempak hing er vanochtend nog, maar die mooie gebloemde broek van Henk was kennelijk te verleidelijk geweest voor een andere badgast. Gelukkig hingen er bij Target nog een heleboel aan het rek. 

De route voerde weer over weinig opwindende wegen. Aan weerszijden van de gelukkig wel verharde weg een strook rode aarde, daarnaast afwisselend kleine groene boompjes, lage struikjes of wat hogere bomen met hier een daar een termietenheuvel of een koe ertussen. Tegen lunchtijd gingen we van de weg af, om 10 kilometer zandpad en drie hekken later bij Barn Hill Station aan te komen, een cattle station met een simpele camping erbij. Het geheel lag wel mooi aan zee, maar het was er bloedheet met heel veel vliegen, dus we gingen, na aan de picknicktafel onze broodjes te hebben opgegeten, verder. 

Na nog weer 150 kilometer Emptiness stopten we nog bij Sandfire Road House, de voorlopig laatste mogelijkheid om te tanken. Toen we dat gedaan hadden en met een koel drankje naar de luid schreeuwende pauw, een van vele die bij het etablissement thuishoren, stonden te kijken, kwamen er net een paar road trains aanrijden. Die enorme gevaartes, bestaande uit een cabine met daarachter drie, vier aanhangers, komen we dagelijks een aantal keren tegen. Ze zorgen voor flink wat tegen- en zijwind voor de tegenliggers; je moet er niet aan denken dat je op je fietsje door zo'n joekel wordt ingehaald...

Nu zitten we op Eighty Miles Beach, een mooie camping pal aan zee. Het is nog even de vraag of we morgen hier gaan zwemmen, want de stingers kunnen nooit helemaal worden uitgesloten. Verder wist een Aussie, die op zijn stoeltje op het strand naar de zonsondergang zat te kijken, te vertellen dat hij vandaag bij het vissen een haai van twee meter lang had gezien. Waarschijnlijk een onschuldige soort, maar ja, twinkel, twinkel, dat weet je hier natuurlijk nooit zeker... Onze trek naar het zuiden begint overigens effect te sorteren: het is hier heerlijk koel en de airco hoeft zeker niet aan vannacht.