WT. 16-17, 26 en 27 oktober 2016 - Tom Price, WA

Ik lig nu bijna 48 uur in het ziekenhuis en het ziet ernaar uit dat we het tij hebben kunnen keren. Hoewel de uitslagen van de bacteriekweken nog niet binnen zijn, lijken de antibiotica hun werk naar behoren te doen. Ik heb al sinds gisteravond geen koorts meer en de zwelling en verkleuring van mijn linkerbeen worden minder. Vandaag voor het eerst weer wat eetlust, nadat ik twee dagen lang al beroerd werd als ik aan eten dacht. Vanmiddag heb ik mijn bordje met beef casserole, de bakjes met de salade en de pudding keurig leeggegeten. Marja zegt weleens over mij dat het tijd is om 112 te bellen als ik geen zin heb in een maaltijd die me wordt voorgezet, want dan is er iets grondig mis. Het zit er trouwens wel dik in dat ik nog een nacht in het ziekenhuis moet blijven. Mogelijk moet de medicatie nog worden aangepast op grond van de uitslagen en ik moet mijn linkerbeen zeker nog een paar dagen niet belasten en hoog houden. De voet en enkel zijn nog steeds dik en aan de binnenkant van het onderbeen schrijnt de huid en heeft deze een opstaande rood-bruine craquelé-structuur in een vorm die nog het meeste lijkt op die druipende M in dat gifgroene energiedrankje. De werkhypothese is, dat ik de infectie heb opgelopen via een klein wondje aan mijn scheenbeen (vermoedelijk van de trapper van een van de fietsen).

Marja is een engel. Ze is uiterst zorgzaam, komt meerdere keren per dag langs op de fiets, zorgt voor de communicatie met het thuisfront en brengt lekkere en nuttige dingen. Ze heeft de nachten alleen op de camping manmoedig doorstaan. Tot dusverre heeft ze niet achter het stuur van de camper gezeten, maar we gaan dat nu wel oefenen. Hopelijk is het niet nog een keer noodzakelijk, maar nu plotseling bleek dat er zomaar iets geks kan gebeuren, snappen we dat je daar toch op voorbereid moet zijn.

Als we op reis zijn, gaan we vaak met name voor het natuurschoon of de historische waarde van onze reisdoelen. We vinden het daarnaast ook belangrijk om wat meer inzicht te krijgen in de maatschappelijke kant: de bevolking, de cultuur en hoe zaken zijn geregeld in het betreffende land. De optie om aan den lijve te ondervinden hoe de zorg is ingericht, hadden we echter nadrukkelijk niet aangevinkt. Nu dit er noodgedwongen toch van is gekomen, moet ik er maar wat tekst aan wijden; veel anders valt er immers ook niet te melden. 

Australië is een gigantisch land met in totaal slechts zo'n 35 miljoen inwoners. Verreweg de meesten daarvan wonen in het oosten en zuidoosten. Verder zijn er langs de kust nog een paar wat grotere steden en de rest van het land is zo goed als onbewoond. Hoe het er in die grote steden aan toegaat weten we nog niet, maar het systeem van de gezondheidszorg in de Outback is ons nu een beetje duidelijk geworden. Tom Price heeft duidelijk een regiofunctie in verband met de omliggende mijnen en natuurparken en heeft daarom ook redelijke voorzieningen. In Tom Price wordt niet geopereerd, maar er liggen wel meerdere ziekenhuizen met hun eigen specialisaties binnen een straal van een paar uur vliegen. De bottom line is natuurlijk wel, dat als je ergens in de Outback bent en je hebt spoedeisende zorg nodig, je het vaak wel kunt schudden, Flying Doctors of niet. Op veel plaatsen is geen mobiel bereik, dus moet de communicatie via een satelliettelefoon of radioverbinding gaan. Wij hebben in de camper voor levensbedreigende situaties een apparaat meegekregen dat een lichtkogel afschiet en dat na activering een radiobaken is, dat op een noodfrequentie uitzendt.  

Een van de verpleegsters, Victoria, vertelde over een Franse backpacker die vanmorgen vroeg was binnengebracht. Hij stond 140 km hiervandaan op een natuurcamping in Karijini, ging 's nachts zijn tentje uit om te plassen en stapte op een giftige slang. Deze reageerde uiteraard door hem in zijn been te bijten. De man is naar de dichtstbijzijnde weg gestrompeld en daar kwam gelukkig al snel een truck langs, wat hier bepaald geen zekerheidje is. De chauffeur heeft het been van de Fransman strak ingezwachteld en is op topsnelheid hierheen gereden. De patiënt heeft vervolgens een forse dosis stollingsmiddelen toegediend gekregen en is per vliegtuig naar het dichtstbijzijnde gespecialiseerde ziekenhuis afgevoerd. Hij gaat het overleven, maar als de slang in kwestie giftiger was geweest of meer gif in de wond had kunnen spuiten, zou het einde oefening zijn. Victoria zei er als nuancering wel bij dat er in heel Australië gemiddeld per jaar slechts twee tot drie sterfgevallen zijn door slangenbeten. Kampeertip: altijd een zaklantaarn mee als je 's nachts de tent/camper uit moet. Zolang je er niet op gaat staan of ze in het nauw brengt, zullen ze je niet snel bijten.

Qua financiën gaat het voor toeristen als volgt:  De kosten van huisarts en apotheek moet je bij je eigen verzekering declareren, maar een ziekenhuisopname valt onder de zogeheten reciprociteitsovereenkomst die Australië met een twintigtal landen heeft gesloten. Australiërs mogen in deze landen gratis gebruik maken van de ziekenhuiszorg en vice versa. Een geluk bij een ongeluk, waar ik al iets over had gelezen in de voorbereiding op onze reis.