WT 16-17, 3 november 2016 - Peoples Park Caravan Village, Coral Bay, WA

Hoe dichter we de Steenbokskeerkring naderen - nog zo'n 30 km en we verlaten de tropen - hoe bewolkter en winderiger de avonden en de nachten worden. Vanmorgen bij het wakker worden was het echter alweer stralend zonnig en warm weer, precies goed voor de tour die vandaag op het programma stond. Om kwart voor 9 meldden we ons bij Ningaloo Marine Interactions, waarna we eerst een handtekening moesten zetten onder zeer vergaande algemene voorwaarden en vervolgens zwemvliezen moesten passen. Daarna ging de groep van 16 mensen in de bus, met als reisleidsters Esther en Leah. Daar kwam ietsje later nog Fraser, de kapitein van de boot, bij. Samen vormden ze een enthousiaste en kundige crew. Na een klein stukje varen was het al tijd om de wetsuits aan te trekken voor de eerste snorkelronde boven het rif. We moesten als groep dicht bij elkaar blijven en Leah en Esther volgen. Zij leidden ons door een smalle doorgang in het rif naar een dieper gedeelte en daar waren direct al flinke rifhaaien te zien. Een onschuldige soort, die er desondanks indrukwekkend uitziet, vooral als ze hun grote bek opendoen. Ze trokken zich niets van ons aan en bleven rustig rondjes zwemmen, terwijl er kleinere vissen aan hun lichaam vastgeplakt zitten. Zij ontdoen de haaienhuid van parasieten. Na dit geslaagde onderdeel voer Fraser met een flinke vaart verder, terwijl hij regelmatig contact had met de piloot van een vliegtuig, dat boven ons rondcirkelde om de positie van de manta rays, de reuzenmanta, door te geven. Toen we op de juiste plek waren, moest de eerste groep van acht snorkelaars naast elkaar klaar gaan zitten op de rand van de boot, om zich op een teken van Leah tegelijk in het water te laten zakken. Het was best wel spannend, want je moet er echt op tijd bij zijn, anders zijn de roggen alweer gevlogen. De eerste keer mislukte dus ook, maar daarna zagen we ze! Wat een enorme beesten, zo'n vier meter van vleugel tot vleugel, en ze verplaatsen zich heel sierlijk door het water. Onze groep kon er eentje een hele tijd volgen. Ter geruststelling van het thuisfront: deze roggensoort is volmaakt onschuldig, want ze hebben geen stekels, in tegenstelling tot de pijlstaartrog. Ook graaft de reuzenmanta zich niet in het zand in. Ondertussen waren we in een wat woestere zee terechtgekomen met hoge golven en ja, dan ben ik de pineut: zeeziek... Ik hield het boven op het dek redelijk vol, maar ik had echt geen trek in de hamburgers die beneden gebakken werden en waarvan de heftige geuren omhoog kwamen drijven. Pas toen we weer dichter bij het rif kwamen, voelde ik me wat beter en heb ik het broodje dat ze voor mij hadden bewaard, alsnog opgegeten. Vanaf de boot zagen we ook nog van alles voorbij komen: dolfijnen, een bait ball, wat een grote dichte school kleine visjes is, en "on your left: turtle nookey!": twee enorme schildpadden die net boven de waterspiegel de liefde aan het bedrijven waren. We waren inmiddels al flink wat uren onderweg en het viel niet mee om een beetje warm te blijven in een halfnatte wetsuit en op blote voeten. Toch lieten we ons ook een laatste keer verleiden om de snorkelbril weer op te zetten en daar hebben we geen spijt van gekregen. Onder ons zagen we schildpadden en kleinere roggen zwemmen en heel veel andere prachtige vissen. Het rif ziet er hier ook anders uit dan dicht bij het strand. Overigens is het niet zo dat het rif eigenlijk felgekleurd zou moeten zijn: dat is alleen maar zo in de film Finding Nemo. Het koraal is van nature lichtbruin, maar er zitten kleurige stukken tussen. Vandaag zag ik veel blauw en paars, eergisteren felgroen en geel. Wat leuk is: Esther heeft vandaag met zo'n coole onderwatercamera wel 200 foto's gemaakt en die krijgen we - nou ja, voor 50 dollar - morgen op een usb-stick, zodat we alle prachtige beelden nog eens kunnen bekijken. Bekaf waren we toen we weer op de camping waren, maar helemaal happy met deze fantastische dag. In Fins Café aten we weer lekker: ik had een maaltijdsalade met kip, Henk zeevruchtenpasta. Inmiddels is de wind weer opgestoken en hebben we ons, met lange broek en fleece, in de camper teruggetrokken.