WT 16-17, 6 november 2016 - Sunset Beach Holiday Park, Geraldton, WA

Vandaag hebben we de op een na laatste flinke etappe op weg naar Perth afgelegd, ruim 400 km. Toen we opstonden was de wind aardig gaan liggen en we konden heerlijk in de ochtendzon ontbijten. Na het tanken moesten we eerst 130 km over dezelfde weg terug als we waren gekomen om weer verder te kunnen over de doorgaande route, die hier North West Coastal Highway heet. Het duinlandschap op het schiereiland zag er in de ochtendzon een stuk leuker uit dan we ons van de heenweg herinnerden en de uitzichten over de baai waren alweer schitterend. Ook bloeide er weer van alles, waaronder de witte uitvoering van de desert rose. Langs de weg leek het hier en daar of iemand hele kisten met appels was verloren, maar dat bleken bij nadere inspectie een soort pompoenen te zijn.

We maakten nog een korte tussenstop op Shell Beach. alweer zo'n boeiend natuurlijk fenomeen. Het water in de baai wordt hier in een erg laag tempo ververst, omdat er een ondiepe bank voor ligt die volledig is begroeid met zeewier. Het verse water dat bij hoog water in de baai stroomt verdwijnt eigenlijk vooral door verdamping, waardoor het zoutgehalte twee keer zo hoog is als elders. Dat zorgt ervoor dat slechts heel weinig soorten hier kunnen overleven. Een daarvan is de Fragum kokkel, die door gebrek aan concurrentie als een dolle groeit. Als het schelpdiertje doodgaat, blijft het schelpje natuurlijk nog lang intact en op die manier hebben zich schelpenbanken gevormd van tientallen meters dik. Wat je op de foto's ziet, is dus geen prachtig wit zandstrand, maar een enorme berg schelpjes! 

Eenmaal terug op de grote weg, zagen we toch wel wat verandering in het landschap. Meer en grotere bomen, waaronder ook een jeneverbesachtige, en ruim 100 km ten noorden van Geraldton kwamen we plotseling in een gebied terecht waar op grote schaal graan werd geteeld. Er is hier kennelijk iets meer water beschikbaar, want de Murchison-rivier was de eerste sinds tijden die niet droog stond. Het werd ook duidelijk drukker (minstens een auto per minuut) en we zagen meer tekenen van bewoning.

We hadden bij de Billabong Roadhouse een lekkere sandwich voor onderweg meegenomen en waren daarom mooi op tijd in Geraldton, zodat we het door Lonely Planet aanbevolen museum nog even konden bezoeken. Een interessante expositie over de kolonisatie van deze streek, maar ook over de oorspronkelijke bevolking. Daarnaast een speciale tentoonstelling gewijd aan de Batavia en andere VOC-schepen, die hier in groten getale op de klippen/riffen zijn gelopen omdat ze uit de koers waren geraakt op weg naar Indonesië. Dit was ver voor de kolonisatie, die pas rond 1860 gestalte kreeg. Uit de mondelinge overlevering van generatie op generatie van de oorspronkelijke bewoners van dit gebied valt op te maken dat er regelmatig overlevenden waren, die het vasteland wisten te bereiken en die waarschijnlijk zijn geassimileerd in de plaatselijke bevolking. Hoewel wetenschappelijk nog niet eenduidig aangetoond, laat een speciale portrettengalerij in het museum zien dat sommige Aboriginals duidelijk Kaukasische trekjes vertonen. Ze claimen afstammelingen te zijn van blanke zeevaarders, hetgeen in overeenstemming is met de verhalen van vroeger.

We staan nu op een camping met de veelbelovende naam Sunset Beach Holiday Park. Helaas kan deze qua sfeerloosheid wedijveren met de camping in Port Hedland. Het doet denken aan de campings langs de Belgische kust, waar ik in mijn Groningse tijd een aantal keren met collega-bridgers heb gekampeerd als we een toernooi in Knokke of Oostende speelden. Verschil is wel dat de sanitaire voorzieningen hier zonder meer uitstekend zijn, evenals de camp kitchen, die zelfs een speciale zithoek heeft met een flatscreen TV die bijna even groot is als bij ons thuis. De camping grenst aan het strand en het waait weer dat het rookt. Het is daardoor zo fris, dat we ons avondeten voor het eerst in de camper hebben gegeten!