WT 16-17, 25 december 2016 - Chateau on the Park Hotel, Christchurch, New Zealand

Eigenlijk klopt het kopje niet, want we waren uiteindelijk pas na tweeën op de 26e bij het hotel. We waren overigens lang niet de laatste binnengekomen gasten, want de  mevrouw van de receptie wachtte nog op 15 andere check-ins toen wij aankwamen.

Ik schrijf dit stukje terwijl we luisteren naar de Top 2000 op de i-pad (zonet Radiohead op 1818). Dankzij het tijdsverschil, dat nu exact 12 uur bedraagt, kunnen we dit jaar luisteren naar blokken die we normaal zouden missen, omdat een mens ook af en toe moet slapen. 

Op een reisdag doe je normaal niet veel anders dan inpakken en wachten, maar omdat we nu pas in de loop van de middag op het vliegveld werden verwacht, vonden we dat toch wat zonde. Nadat we een maxi-taxi hadden gereserveerd en onze bagage in het depot van het hotel hadden gedumpt, hadden we nog ruim de tijd voor het aquarium van Sydney, 'Sea Life'. Het was een half uurtje lopen door de relatief rustige stad, lekker in de korte broek en een hemdje bij een graad of 27 ;). Sea Life was wel druk, maar toch erg de moeite waard. De belangrijkste attracties waren de pinguïns, die je van zeer dichtbij kon bewonderen, de roggen, haaien en bovenal de dugongs - Indische zeekoeien. De laatste zijn grappige, onschuldige planteneters van een paar honderd kilo, waarvan gezegd wordt dat ze de bron vormen voor de legendes over zeemeerminnen. Ik zal het er maar op houden dat de zeelieden die onderweg naar de Oost meenden in deze dieren verleidelijke nimfen - half vis, half vrouw - te herkennen al te lang onderweg waren... De bezoekers kunnen zowel van boven in de aquaria kijken als er in glazen tunnels doorheen lopen, terwijl de vissen naast of boven je zwemmen. Vooral dat laatste is een schitterend gezicht. Ook de aquaria met koraal en alles wat daarbij hoort waren natuurlijk erg mooi, maar veel daarvan hadden we tijdens het snorkelen al live gezien en dat voegt toch wel een dimensie toe.

Je zou denken dat er niet veel mensen zouden reizen op 1e kerstdag, maar dat klopte zeker niet. We waren al zeer ruim op tijd op het vliegveld met al onze bagage - je krijgt hoopjes meewarige blikken en vragen van medereizigers - en je moet alles eerst bij de incheckbalie aanmelden voordat je de dozen bij de 'oversized baggage' kunt afleveren. On-line inchecken gaat ook niet vanwege die extra bagage. De paspoortcontrole gaat in Sydney digitaal, met een gezichtsscan die wordt vergeleken met de foto in het paspoort. De computer vertrouwde het zaakje in mijn geval niet helemaal, dus ik moest naar een aparte balie waar de douanier even goed moest kijken of die baardaap die voor haar stond wel dezelfde persoon was als de fris geschoren Henk van de pasfoto. Dat ging gelukkig goed; de baard hoefde er niet meteen af. Bij de gate aangekomen leek het even of we het vliegtuig bijna voor onszelf zouden hebben, maar naar later bleek zat de vlucht toch wel voor driekwart vol. 

Nieuw Zeeland staat bekend om zijn zeer strenge toegangscontrole, met name gericht op alles wat ziektes kan overbrengen voor plant en dier. Overtredingen worden zwaar beboet en de toegang tot het land kan je zelfs geweigerd worden. In de rij stonden mensen dus nog snel de laatste restjes fruit en koekjes en dergelijke weg te werken. De mensen voor ons waren fanatieke mountain-bikers, die hun dure fietsen in speciale koffers hadden verpakt. Die moesten helemaal open en tot in detail geïnspecteerd, dus we vreesden al het ergste. Omdat wij echter fietsen hebben die (vooral) voor verharde wegen zijn bedoeld, hebben ze daar niet eens naar gekeken. De tent moest wel mee voor een grondige inspectie, maar die had ik gelukkig al in Utrecht zorgvuldig uitgeveegd en schoongemaakt. Uiteindelijk stonden we twee uur na de landing met al onze spullen (dankzij de goede service van Qantas was ik ook weer herenigd met mijn pet en zonnebril, die ik op mijn stoel had laten liggen) buiten, waar de Super Shuttle na een paar minuten arriveerde voor het laatste stukje naar het hotel.

Inmiddels horen we dat George Michael gisteren veel te jong is overleden en zijn we bij nummer 1800 gearriveerd: Crosby, Stills & Nash met het prachtige 'Marrakesh Express'.