WT 16-17, 26 december 2016 - Chateau on the Park Hotel, Christchurch, NZ

Hoewel ik als wereldreiziger eigenlijk geen recht van spreken heb, zeg ik altijd dat de mens niet gebouwd is op reizen met een vliegtuig. Het brein kan het volgens mij gewoon niet bevatten om zo snel zo ver weg gekatapulteerd te worden en dat wreekt zich met een verstoorde nachtrust, jetlags en een gevoel van vervreemding. Hoewel de vliegreis dit keer relatief kort was, drie uur, zijn we wel weer twee uur in de tijd opgeschoven en is het dus nog eens twee uur later geworden. Bovendien kwamen we erg laat aan hier en hebben we daardoor maar kort geslapen. Reden voor mij om al na de lunch even, echt even maar, te gaan liggen en vervolgens om 5 uur wakker te worden. Henk had in de tussentijd de nodige arbeid verricht aan de fietsen en de fietskar. 

Van Christchurch hebben we vandaag nog niet veel gezien. We hebben, om de fietsen uit te testen en omdat we naar een fietsenwinkel op zoek waren, wel een klein rondje gemaakt door deze provinciestad. De fietsenwinkel vonden we niet en ook verder was er op Boxing Day, zoals tweede Kerstdag hier heet, niet veel te beleven. Veel restaurants waren gesloten, dus hebben we zowel de lunch als het diner hier in het hotel genoten, wat geen straf was met lekkere visgerechten, geroosterde lamsschouder en prima wijntjes erbij. 

Op onze kamer is het intussen een verschrikkelijke puinhoop. Niet te geloven dat al die plastic zakken overmorgen weer in de fietstassen en de Bob-yak gaan passen. Dat gaan we allemaal morgen uittesten, plus nog flink wat boodschappen doen, zoals een nieuw telefoonabonnement afsluiten, naar een reisbureau voor informatie over Fiji, proviand inslaan bij de supermarkt, naar het postkantoor om overtollige spullen naar huis te sturen en ten slotte een bike shop vinden die nog wel bestaat. 

Vanavond genieten we van de Top-2000 - die af en toe wegvalt samen met het internet - en om 12 uur gaan we skypen met Jan, Els, Anouk, Loeki, Willem en Pa, die dan net aan de koffie zitten in Heerenveen. Op dit soort dagen voel je het gemis van je dierbaren erg en zou je dolgraag even bij ze willen zijn. Wat dan helpt zijn de moderne communicatiemiddelen, maar ook, zoals José vanochtend heel lief bedacht, gewoon ouderwets even bellen, of de door Loeki per e-mail verzonden Dr. Denker-puzzel uit het Dagblad van het Noorden, die we anders altijd met zijn allen oplossen.