WT 16-17, 1 januari 2017 - Parkhead Motel, Lake Tekapo, NZ - 43 km

Twintig kilometer op een rechte weg, continu vals plat en forse tegenwind - hoeveel fietsers vinden dat leuk? Ik ken er wel een paar. Maar wat als de wind na een uurtje verandert in storm en het vals plat in serieus klimmen, terwijl de auto's je voorbijrazen? Volgens mij steken er dan niet veel de vinger op. Wij hadden geen keus, want we waren nu eenmaal onderweg en teruggaan daar doen we niet aan. Dus buffelden we, kop over kop, tegen die keiharde muur van wind aan, die ervoor zorgde dat je zelfs op de (korte) stukken vlakke of licht dalende weg in een lage versnelling moest rijden. 

In het dorpje Burkes Pass, waar we na 21 km even stopten, kon je koffie krijgen en nog veel meer: houten meubels, oude auto's, borden en glaswerk uit grootmoeders tijd en er stond ook zo'n prachtige zilveren Airstream-bus. Zijn we al bijna op de helft, Henk? Ja, dat scheelt niet veel. Zo praatten we onszelf moed in. Maar toen we wegreden, trok de wind aan en er kwam een klim aan, oplopend van 5 tot 10%. Normaal gesproken geen probleem, maar als je steeds bijna van je fiets geblazen wordt en het overige verkeer je niet echt de ruimte geeft, is het geen pretje. Een stukje lopen dan maar. Ondertussen doemde voor ons een schitterende rij bergen op, met flink wat sneeuw erop. Was dat samen met de intens blauwe lucht al een plaatje, moeder natuur deed er nog een schepje bovenop met de mooiste bermen die ik ooit gezien heb. Slangenkruid en vingerhoedskruid, afgewisseld met lupinen in kleuren variërend van wit, roze, oranje, rood, lila tot intens paars. 

Het laatste deel, een kleine 20 km, zou volgens het routeboekje weer vals plat zijn, met nog een klim erin. Met veel inspanning en frequente pauzes hebben we dat allemaal volbracht. Vlak voor Lake Tekapo (spreek uit: tèkkapo) kwamen we nog langs een enorm veld vol lupinen en daarna duurde het niet lang meer of we kregen zicht op het felblauwe water van het meer. Toen we ook nog zo ongeveer de laatste kamer in dit populaire en vanwege de holidays zeer drukke toeristenoord bemachtigden, was het leed snel geleden. Ik weet niet hoe blij we waren geweest als we in de tent hadden moeten slapen, want wat waren we kapot. Henk vond het de langste en zwaarste 43 km uit zijn hele fietscarrière. 

Met rode koppen en met stramme en stijve benen zijn we nog op de fiets naar het dorpje gegaan - eten laten bezorgen hadden we graag gewild, maar die mogelijkheid was er zo te zien op internet niet. Nu zitten we met de deuren van ons balkon open en met de voeten omhoog op de bank. We kunnen in ons fully self-contained (dat betekent met keuken en pannen en serviesgoed) appartement kiezen uit vier eenpersoonsbedden en het duurt vast niet lang voordat we er twee daarvan gaan opzoeken. 

Totaal 262 km