WT 16-17, 12 januari 2017 - Curio Bay Accommodation, Curio Bay, NZ - rustdag

Toen we gisterenavond tegen het donker (de zon gaat hier pas om 21.40 onder, dus lekker lange avonden) de tent opzochten, regende het nog steeds en waaide het keihard. Op zo'n moment zou een voortent toch wel handig zijn om snel naar binnen te vluchten, je spullen droog neer te zetten en je daar rustig te kunnen uitkleden voordat je in de slaapzak kruipt. Ons tentje biedt niets van dat alles. De fietstassen zijn gelukkig waterdicht, dus die staan 's nachts gewoon buiten. Onder de ondoordringbare haag van Nieuw-Zeelands vlas was het bovendien zo goed als droog, dus daar konden we ze mooi parkeren. Eenmaal binnen zagen we dat de buitentent wel erg regelmatig tegen de binnentent aan wapperde en dan krijg je dus doorslag van water. Gelukkig hielp iets strakker zetten net genoeg om het vannacht droog te houden. In de loop van de nacht hield de regen op, maar het bleef flink waaien, dus het was onrustig slapen. 

Vanmorgen bij het ontbijt in de camp kitchen zaten de anderen klaar om te vertrekken. Ze hadden gezien dat er na ruim 30 km een optie was om de etappe af te breken en op een DOC-camping (alleen toilet en koud water) te overnachten, dus ze gingen het toch maar proberen. We hebben wel medelijden met ze gehad vandaag, want het moet echt een helletocht zijn geweest, windkracht 6-7 tegen met af en toe ook nog een buitje eroverheen, waar dan ook nog eens wat extra wind onder vandaan kwam. Nadat Marja in het kleine winkeltje van de camping wat spullen bij elkaar had geschraapt voor een eenvoudige maaltijd, hebben we ons om een uur of 12 gemeld bij onze studio. Self-contained, dus met keukentje en koelkast, smaakvol ingericht en met een waanzinnig uitzicht over zee. Vanaf het gazon loopt een trappetje naar het strand. De baai, Porpoise Bay (Dolfijnenbaai), is zo genoemd omdat dit een van de weinige plekken is, waar de kleinste dolfijnensoort, Hector's Dolphins, zich ophoudt. Ze komen tot vlak bij het strand en zijn erg nieuwsgierig, dus als zwemmers rustig in zee dobberen, komen ze vaak even kijken.  We hebben vanmiddag een stuk langs het strand gewandeld en op de terugweg het water even getest. Zwemmen met dolfijnen zal hem niet worden, want met een graad of 14 houdt het helemaal op. Omdat de wind vanaf het land komt, is het een prachtig gezicht om de golven te zien breken. In de top van de golf is het waterlaagje dun genoeg om te worden teruggeblazen, waardoor er telkens een gordijn van water ontstaat.

De buitengewoon vriendelijke eigenaresse van het huis waarin onze studio zit, Dani, bood aan dat we wel in de groentetuin mochten kijken of er iets van onze gading te vinden was. Door de tot nu toe veel te koude zomer in NZ zijn de meeste gewassen helaas nog niet klaar voor consumptie, maar toen we terug kwamen van onze wandeling was eigenaar Nick net aan het werk in de tuin. Hij sneed een flinke stronk broccoli af, liet ons een handvol tomaten proeven en wees op grote paksoi-achtige bladen, die ze hier 'spinach' noemen. Marja kon de verse spullen prima integreren in het avondeten, geweldig. 

Na zonsondergang moeten hier de blauwe pinguïns aan land komen, want die nestelen  in de tuin en onder de veranda. Ze zijn wat minder goed te zien dan de pinguïns van gisteren, omdat ze geen witte voorkant hebben. Of het daaraan lag, of dat ze te kampen hadden met vertraging door de tegenwind, we hebben ze niet kunnen spotten. Morgen is er echter nog een mogelijkheid - de weersverwachting is zodanig beroerd dat we nog een dagje blijven hangen op deze heerlijke plek.