WT 16-17, 16 januari 2017 - Last Light Lodge, Tuatapere, NZ - 51 km

Het was vanmorgen wikken en wegen of we ons verblijf in Riverton nog met een dag zouden verlengen of dat we zouden doorfietsen naar Tuatapere. Ellen, die helemaal geen haast heeft omdat ze pas over een dag of tien vanuit Te Anau twee trips heeft geboekt, ging vandaag niet fietsen, maar wandelen. Daniela en Martin, die qua weersvoorspelling zweren bij 'wetteronline.de', zagen het ook niet zitten om door te gaan. De Nieuw-Zeelandse MetService, die wij raadplegen, was echter niet heel pessimistisch over het weer van vandaag; met name de wind zou een stuk minder heftig zijn dan gisteren. Wij hebben daarom vanmorgen alle spullen snel ingepakt, zijn vervolgens nog even blijven hangen omdat het begon te regenen, maar toen het weer droog werd zijn we toch op de fiets gestapt. Eerst moesten we even terug naar het centrum van Riverton voor een stop bij de lokale bakery voor sandwiches en een zoet elfuurtje, maar toen konden we toch echt op pad. 

De eerste 15 km - over een heuvelachtig parcours - was het vrijwel windstil en droog, daarna kwam het eerste buitje en begon het te waaien - tegenwind uiteraard. De wind was weliswaar minder heftig dan gisteren, maar we waren heel blij dat na 30 km het plaatsje Orepuki in beeld kwam. Het eerste gebouw aan de linkerkant bleek het Orepuki Beach Café te huisvesten, een nieuw etablissement dat nog niet in ons routeboekje staat vermeld. Marja riep: 'Is het een fata morgana of zie ik daar een café, dat nog open is ook?'. Gelukkig was het laatste het geval. Een erg leuk restaurant met een heerlijke houtkachel om haar ijskoude voeten bij te warmen en twee heerlijke soepen van de dag op het menu. Marja had gekozen voor de pompoensoep met rozemarijn en croutons. Na een paar lepels gaf ze de kok een tamelijke zeldzaam compliment: 'Dat had ik zelf niet veel beter kunnen klaarmaken'.  

Een uurtje later gingen we gesterkt weer op pad voor de laatste 20 km. De eerste tien daarvan waren nog steeds behoorlijk heuvelachtig en recht tegen de wind in, maar wel met prachtige uitzichten over de woeste oceaan. Het begon al snel weer te miezeren, maar dat nam niet weg dat we genoten van het landschap. Bij McCrackens Rest wierpen we onze voorlopig laatste blik op de oceaan, want daarna draaide onze route landinwaarts langs de Waiau-rivier naar het noorden. Dat was heel plezierig qua heuvels en wind, maar ter compensatie begon het nu echt serieus te regenen. Ach, het was maar een eindje meer en het vooruitzicht van een warme douche gaf vleugels.

De Last Light Lodge is een backpackerscentrum en Holiday Park, waar we een zeer basic cabin hebben gehuurd. De straalkacheltjes op de kamer doen hun werk naar behoren en er zit een aardig restaurant op het terrein met een grote gezamenlijke ruimte met houtkachel, televisie en pooltafel. Ondanks dat het hoogseizoen is, hoeven we momenteel nergens te reserveren, hoe zou dat toch komen?

Totaal 984 km