WT 16-17, 17 januari 2017 - Last Light Lodge, Tuatapere, NZ

Regen, regen, kou en wind... je zou er moedeloos van worden. De tocht van gisteren van 51 km was mij zwaar gevallen en ik zag het niet zitten om met dit slechte weer aan de volgende etappe van 80 km, zonder voorzieningen onderweg, te beginnen. Dus zijn we vanochtend gaan onderzoeken of we op een andere manier in Manapouri kunnen komen. Regelmatig openbaar vervoer heb je gek genoeg in dit toch druk door toeristen bezochte gebied, de Fiordlands, bijna niet. Pas op donderdag zou er weer een bus rijden, maar ze konden niet garanderen dat onze fietsen dan mee kunnen. Een plaatselijk bedrijfje dat tours organiseert, wilde ons graag vervoeren, maar wel voor een fors bedrag. Na wat rondvragen blijkt de vader van de eigenaar van de Lodge bereid om ons, samen met een meisje dat hier werkt, morgen in zijn bus mee te nemen. Dat is met name voor mij een hele opluchting. Vanuit Manapouri kun je allerlei tours boeken naar Doubtful Sound, het prachtige fjordengebied hier dichtbij. Daarna knapt hopelijk het weer zover op dat we weer verder kunnen fietsen.

Vandaag hebben we vanwege de regen veel binnen gezeten. Lang in bed gebleven, daarna een poosje in het restaurant, met koffie en taart, toen weer in ons huisje, tot het min of meer droog werd. In het dorpje hebben we wat boodschappen gedaan en de plaatselijke galerie bezocht, waar de kunstenaar zelf aan het werk was met grote landschapsschilderijen. Na de volgende serie regenbuien hebben we nog een uurtje gewandeld in de Scenic Reserve die tussen de Lodge en de rivier ligt; een prachtig hoekje regenwoud. 

Tuatapere is de Sausage Capital of New Zealand, dus die lekkernij hebben we voor het avondeten gekocht. Samen met de tuinbonen en aardappelen uit eigen tuin die de Lodge verkoopt, heb ik daarvan in de camp kitchen een lekkere maaltijd gekookt. We hadden in ons enthousiasme alleen zoveel gekocht - vier grote worsten, twee zakken tuinbonen, daar heb je toch een kilo per persoon van nodig? - dat we ook voor morgen nog genoeg hebben. 

Nu zitten we weer in de huiskamer voor een slaapmutsje, ik heb een paar rondjes gebridged op de computer en Henk biljart met de Franse en Amerikaanse jongens die hier werken. Morgen hopelijk weer nieuwe avonturen!