WT 16-17, 18 januari 2017 - Manapouri Motels and Holiday Park, Manapouri, NZ - (80 km)

Om een uur of acht vanmorgen had ik eventjes spijt dat we alternatief vervoer hadden geregeld voor het stuk van vandaag. Het was windstil en de zon scheen. In de verte doemden de eerste wolken echter al weer op en het was bovendien maar een graad of acht. Veel warmer dan elf graden is het vandaag niet geworden en dat is gewoon te koud om vijf uur achter elkaar in te fietsen, tenzij je speciale winterfietskleding aantrekt. We hebben best veel spullen bij ons, maar geen koudweerspullen zoals overschoenen en dergelijke.

Na het ontbijt gingen we dus op zoek naar Peter, de vader van Craig, de campingbaas. Hij was bezig met eieren rapen en groente oogsten, maar de auto stond al klaar. Om half elf hadden we met wat passen en meten de fietsen, de kar, alle tassen en drie passagiers in zijn overjarige MPV gestouwd en gingen we op pad. Ik mocht voorin naast de chauffeur zitten. Peter is een zeer interessant figuur van 75 jaar, met een levensverhaal waar je wel een boek over kunt schrijven. Geboren in Engeland en op zijn 17e naar het buitenland vertrokken. Hij was verloofd met een Nederlandse, waarmee hij naar Australië is gereisd om te werken. De verloving hield geen stand en hij ging vervolgens een maandje in Nieuw-Zeeland kijken, waar hij is blijven hangen. Hij heeft van alles gedaan, is tuinder, metselaar en schilder en via schildersopdrachten verzeild geraakt in het beheer van vakantieparken, waardoor er in de wintermaanden voldoende tijd was om in allerlei landen rond te kijken. Inmiddels is hij voor de derde keer getrouwd, dit keer met een Thaise, en heeft twee nog heel jonge kinderen (acht en vier), maar ook 26 kleinkinderen en al een handvol achterkleinkinderen. Een van de leukste anekdotes was dat hij zijn Thaise vriendin het land liet zien toen ze net hierheen was gekomen. Onderweg kwamen ze langs een struisvogelboerderij en zij vroeg heel geïnteresseerd wat voor bijzondere beesten dat waren. 'Those are New Zealand chickens' sprak hij met een stalen gezicht. Op de vraag hoe je zo'n beest dan moest braden: 'You need a very big oven'. Pas een tijdje later had ze door dat ze was beetgenomen: 'You were funning me!'. 

De rit langs de rand van Fiordland was zo voorbij. We konden nog niet in onze kamer, dus hebben we eerst maar een kopje soep gehaald in het naastgelegen Manapouri Lakeview Motor Inn Restaurant (een veredelde cafetaria). Toen we een uurtje later waren ingecheckt in onze vrijstaande self-contained cabin, vielen de eerste druppels al. De prachtige bergen aan de overkant van Lake Manapouri zijn de hele middag in wolken gehuld geblevenen het is eigenlijk niet meer droog geweest. Ik moet morgen nog wel wat meer foto's maken op de camping. Er staat een flinke collectie Morris Minors, de cabins zijn allemaal verschillend en de gebouwtjes en interieurs zien eruit of ze minstens een halve eeuw oud zijn. Toch is alles prima schoon en functioneel.

Manapouri is een klein gat, geheel gericht op de excursies naar Doubtful Sound en kajak- en wandelexpedities. Gelukkig hadden we voor het avondeten nog wat tuinbonen en worstjes over van gisteren, want de lokale minimarkt is bijzonder slecht gesorteerd. Morgen gaan we een boottochtje maken naar de westkust, waarover meer in het volgende verslag.