WT 16-17, 28 januari 2017, Wilderness Accommodation Motel, Haast, NZ - 79 km

Vandaag zijn we precies halverwege onze reis! Omdat we al zoveel verschillende dingen hebben gedaan, voelt het of we al langer weg zijn dan vijf maanden, maar we hebben dus nog net zo veel in het verschiet.

We moeten het met betrekking tot de weersvoorspelling toch doen met MetService, kennelijk de minst onbetrouwbare van de weerdiensten die Nieuw-Zeeland rijk is. Al in het begin van onze fietstocht spraken we een local die zei: 'Their predictions are usually quite accurate, but not always on the same day'.  De voorspelling voor vandaag was zwakke wind uit uiteenlopende richtingen, grotendeels zonnig en tot ver in de avond geen neerslag en temperaturen van een graad of 16; daar konden we prima mee vooruit.

Als je de zeven belangrijkste aspecten van een fietsdag scoort op een vijfpuntsschaal (++, +, 0, -, --) zag het er voor vandaag als volgt uit:
Landschap/parkoers ++
Wegkwaliteit/verkeersdrukte +
Faciliteiten onderweg --
Goesting +
Zon/bewolkt/regen ++
Temperatuur + 
Wind - 
Daarmee is het verslag feitelijk klaar, maar vooruit, ik zal nog wat meer detaillering verzorgen. 

We waren goed bijgekomen van de inspanningen van eergisteren en hadden er vanmorgen best weer zin in. We maakten ons wel wat zorgen over de wind, want die waaide om 7 uur vanmorgen al ruim boven de beloofde 8-10 km/u. Nadat we bij het café voor ons allebei een lekker stuk banana cake en een sandwich hadden laten inpakken, hebben we het er toch maar op gewaagd. Het was wel smerig koud, omdat de zon nog niet in het dal scheen en de wind zat de hele dag in de verkeerde hoek, maar het was alleszins te doen. Bovendien reden we regelmatig een stuk door bos, hetgeen voor de nodige beschutting zorgde. Het enige echte obstakel was Haast Pass, een klim van een kilometer of vier, met als uitsmijter een kilometertje twaalf procent. Daarna mochten we van 564 m hoogte helemaal naar zeeniveau afdalen, langs de Haast River. Dat betekende overigens niet dat we alleen maar naar beneden gingen, maar de overige klimmetjes stelden niet echt veel voor. De weg was prima en meestal lekker rustig, zodat het ontbreken van een vluchtstrook eigenlijk geen probleem was. In de loop van de dag konden we langzamerhand wat kledinglagen afpellen - het laatste stuk was het zelfs korte broeken en T-shirtjesweer. 

En dan het landschap. De rit was door het AWOL-boekje aangekondigd als de mooiste etappe van de hele reis en het was inderdaad meer dan schitterend. Omdat we steeds dichter bij de westkust komen is het overal uitbundig groen en vanwege de vele regen in dit gebied kom je werkelijk om de paar honderd meter langs een zijrivier, beekje, waterval(letje) of bemoste rotswanden waar het water afsijpelt. Voeg daarbij de schitterende uitzichten op besneeuwde bergtoppen en over de intens blauwe en soms blauwgroene rivier, dan begrijp je onmiddellijk de kwalificatie die het boekje geeft en is het eigenlijk een wonder dat er niet voortdurend hordes toeristen langs je heen rijden die dat allemaal ook willen zien. De weg, die nog maar 50 jaar geleden is aangelegd, is wel drukker dan voorheen omdat de autoweg langs de oostkust van het Zuidereiland bij Kaikoura nog steeds afgesloten is na de aardbevingen van afgelopen november. Alle bruggen zijn nog éénbaans, iets wat we in Australië ook best vaak zagen, maar dat leidt niet tot opstoppingen.

Het dorpje Haast ligt nog net niet aan zee, maar was een goede plek om in de remmen te knijpen. Het heeft wel de enige 'supermarkt' tot aan Fox Glacier - 120 km verderop - en er is flink wat accommodatie en een beetje horeca. We slapen vannacht in een complex dat zowel jeugdherberg als motel is. Onze kamer heeft een eigen badkamer en er is een aparte keuken bij de motelkamers, waar Marja mooi het avondmaal kon klaarmaken. Zoals het er nu naar uitziet, blijven we morgen weer een dagje over: ze voorspellen 30 mm regen en een stevige noordoostenwind, precies de kant die we vanaf nu op moeten.......

Totaal 1466 km