WT 16-17, 5 februari 2016 - White Elephant Backpackers, Motueka, NZ

Het was vandaag verre van een rustdag, ook al hebben we niet op de fiets gezeten. Vanmorgen om tien over acht werden we voor ons hostel opgepikt door de de bus, die ons naar Kaiteriteri zou brengen, een van de twee startpunten van excursies naar Abel Tasman NP. De buschauffeur vertelde onderweg nog wat wetenswaardigheden over deze zeer vruchtbare streek, waar een derde van alle appels en kiwi's van Nieuw-Zeeland wordt verbouwd. Later stopten we nog even bij een veld vol hop, waar we er gisteren ook al een paar hadden gezien. Nieuw-Zeeland staat bekend om de kleinschalige teelt van speciale hopsoorten, die wereldwijd zeer in trek zijn bij brouwerijen van speciaalbier.

Kaiteriteri heeft een prachtig strand, waarvandaan dagelijks tientallen boten vertrekken naar allerlei plekken in het park. Wij moesten ons melden bij het loket op de plek waar een flinke hoeveelheid tweepersoons kajaks op het strand lagen en meerdere hippe jongeren in tie-dye T-shirts probeerden iedereen in de groep te krijgen waar ze thuishoorden. Na een korte instructie over de kano, het zwemvest, het instappen (niet rechtop gaan staan in de kano...), het spatzeil, het roer en met name het ontsnappen aan de kano ingeval hij om zou slaan, gingen we met zijn zessen onder begeleiding van Kara op pad. De kajaks waren echt zo'n beetje idiot-proof, omslaan zou alleen lukken als je het expres zou doen, of misschien als je over een rots zou varen. Het diepblauwe water was glashelder en het was aanvankelijk ook nog eens vrijwel windstil, dus we hoefden ons geen zorgen te maken.

Na een leuk tochtje vlak langs de kust (als je de krekels niet meer hoorde was je te ver van de kant) kwamen we bij de beroemde Split Apple Rock aan. Dat is een uit de kluiten gewassen granieten rots, inderdaad in de vorm van een appel, die vermoedelijk tijdens de laatste ijstijd doormidden is gebroken. De Maori-legende is veel leuker: een groot zeemonster (te vergelijken met het monster van Loch Ness) had na veel omzwervingen een ei gelegd op de mooiste plek van Nieuw-Zeeland, precies op de grens van water en land. De god van de zee en de god van het land, die broers van elkaar waren, kregen slaande ruzie over de vraag in wiens domein dat ei zich nu bevond. Op zeker moment was er eentje zo boos dat hij een bijl naar zijn broer slingerde. Deze kon zich nog net op tijd bukken, met als gevolg dat de bijl zich met een enorme klap in het ei boorde. Je raadt het al: dwars doormidden. Op het strand hielden we pauze met koffie en koekjes en vervolgens peddelden we weer terug naar Kaiteriteri door iets hogere golven, maar het was nog steeds goed te doen.

Na de karige lunch die was meegeleverd bij ons toerpakket, scheepten we in op een grote catamaran, die ons naar Anchorage Beach bracht, het startpunt van een flink aantal wandelingen. Wij kozen voor het pad naar Cleopatra's Pool, een leuke route omhoog door het regenwoud langs de baai, met prachtige doorkijkjes, en later langs een rivier. Het was bij de Pool flink druk met zonnebadende backpackers; je moet een flink eind dieper het park in voordat je de menigte achter je laat. Eenmaal terug op het strand werden we met een kleinere boot teruggebracht en stonden de bussen alweer klaar. Het was volstrekt onduidelijk wie met welke bus mee moest, voor ons geen probleem, maar de twee Duitse dames die om 6 uur een vlucht vanaf Nelson hadden geboekt, terwijl het al ruim na half vijf was, werden knap nerveus van het gedoe rond de indeling.

Toen we terug waren bij de White Elephant was het nog steeds goddelijk weer, dus heb ik snel een paar biefstukken en wat verse groente voor een salade gehaald bij de New World, opdat we op ons terrasje voor de kamer konden eten. Ondanks veertig kokende jongeren om ons heen hebben we toch een lekker maal in elkaar geflanst. Morgen een echte rustdag, want het is hier heerlijk toeven.