WT 16-17, 11 februari 2017 - Raymar Motel, Blenheim, NZ

Een heerlijke dag vandaag! Toen we opstonden, scheen de zon al volop en was er nergens een wolkje te bekennen. Korte broek aan, ontbijten, alle niet bedekte huid goed insmeren met factor 50+, kaartjes voor het Marlborough Wine & Food Festival in de rugzak en om kwart over negen vertrokken we naar Seymour Square, vanwaar de bus ons naar de Brancott Vineyard zou brengen. We waren zeker niet de eersten bij de bus, maar wel bij de jongsten en we hadden als twee van de weinigen geen kampeerstoeltjes bij ons. Toen de bus om iets over half tien helemaal vol zat en iedereen zijn groene polsbandje  om had (was ook meteen het vervoersbewijs voor de terugweg), vertrokken we naar het festivalterrein. Blenheim ligt in het dal van de Wairau-rivier, waar bijna ieder beschikbaar perceel vol staat met wijnstokken. Het verschil met Europa is wel dat de rijen verder uit elkaar staan; je kunt er desgewenst met een auto tussendoor rijden.

Achteraf gezien hadden we best wat later kunnen vertrekken, want eenmaal bij Brancott aangekomen, waren de voorbereidingen nog in volle gang. Het hele terrein was omheind, er liepen handenvol beveiligers (vrijwel uitsluitend Maori's) belangrijk te doen en iedereen werd geacht in de rij plaats te nemen voor de poorten. Wij stonden vrijwel vooraan, maar toen de poortjes om iets over half elf eindelijk opengingen stond er al een rij van meerdere honderden meters achter ons. We kregen een tweede polsbandje om ten bewijze dat we ouder dan 18 waren en over een kaartje beschikten en vervolgens kregen we een festivalwijnglas met opdruk en een programmaboekje. Handige verkopers probeerden inmiddels de deelnemers een plastic houdertje aan een koord voor om je nek te verkopen, waar je je wijnglas in kon hangen. 

Het gebeuren vond plaats op een parkachtig terrein met de nodige bomen en twee grote tenten die voor wat schaduw zorgden. Aan de buitenkant wel honderd stands die voor driekwart door wijnhuizen uit de omgeving werden bemand en voor de rest door verkopers van koffie, ijs en eten. Daarnaast waren er een groot en een klein podium waar prima bands optredens verzorgden, was er een culinair paviljoen waar allerlei proeverijen met bijpassende wijnen werden georganiseerd, en een ruimte voor 'master-classes'. Deze laatste werden verzorgd door de in NZ zeer bekende kookboekenschrijfster Annabelle White, ondersteund door een Nederlandse chefkok. Het was op zich wel aardig, maar eigenlijk niet veel meer dan een lange commercial voor 'Regal', de grootste zalmproducent van Marlborough (zo heet dit deel van het Zuidereiland).

Afgezien van de trage start bleek alles perfect te zijn georganiseerd. Heel veel portakabins; politie, brandweer en medische diensten stonden paraat en er waren meerdere drinkwaterpunten en flink wat medewerkers die met een watertank op de rug iedereen bedienden onder het motto 'twee glazen water voor ieder glas wijn'. De gemiddelde leeftijd van het publiek was gelukkig een stuk lager dan in de rij voor de bus en de sfeer was prima. Veel dames hadden voor deze gelegenheid een jurk aangetrokken en Marja genoot dan ook zeer van het mensen kijken, maar miste toch wel wat verfijning en élégance. 

Nadat we ons eerst goed georiënteerd hadden, hebben we een bodempje gelegd van in knoflookboter gegrilde scallops en een lekker kaasplankje van een kaasboer uit Kaikoura. Daar paste prima een glaasje lichtroze bubbly 'methode traditionelle' van Clos Marguerite bij. Wellicht had het ook met de ambiance te maken, maar ze maken hier echt geweldige wijnen. De chardonnay (voor mij) en de pinot noir (voor Marja) van Sugarloaf, de grüner veltliner van Yealands en de viognier van Staete Landt, allemaal even voortreffelijk.

Halverwege de middag hielden we het voor gezien. Vanavond heeft Marja een lekkere goedgevulde groente/vissoep gemaakt en heb ik de accommodatie in Picton en de oversteek naar het Noordereiland (a.s. dinsdag) geboekt, dus we zijn er weer helemaal klaar voor.