WT 16-17, 15 februari 2017 - Alan & Edie's Place, Wellington, NZ - Henk 50 km

Het was best een bijzondere dag vandaag, want het was - afgezien van tijdens mijn onvrijwillige verblijven in het ziekenhuis in Australië - de eerste keer deze vakantie dat Marja en ik een flink deel van de dag onafhankelijk van elkaar op pad waren. Marja was samen met Edie naar de rechtbank in Wellington om te kijken hoe dat in NZ in zijn werk gaat. Eerst waren ze bij het Supreme Court, waar geen zittingen op de rol bleken te staan en daarna bij de gewone rechtbank. Marja vond het heel erg interessant om mee te maken en om de overeenkomsten en verschillen met de gang van zaken in Nederland te bekijken. Daarnaast was het erg leuk om daar met Edie te zijn die zich als hoogleraar heeft gespecialiseerd in de psychologie van de rechtspraak. Hierbij moet je onder andere denken aan betrouwbaarheid van observaties van getuigen, de invloed van advocaten op jury's en dat soort dingen.

Alan en ik hebben een rondje om het schiereiland bij Wellington gefietst, over een redelijk rustige weg langs de baai. Het begon met een stevige klim over de flanken van Mount Victoria en daarna was het vrijwel vlak. Langs het water was het behoorlijk winderig, maar als je een rondje fietst heb je de wind ruwweg evenveel tegen als mee. Alan is aan het trainen voor een tocht die hij eind maart gaat doen; het hele Noordereiland oversteken (weliswaar zonder bagage) in ruim een week. Een kilometer of tien voor het eind hebben we nog een stukje over de Red Rocks trail gereden, een gruwelijk slecht pad langs de kust naar prachtig rode vulkanische rotsen. Op een mountainbike met 'Fat Larrys' was dat redelijk te doen, maar onze banden waren te smal, dus we moesten regelmatig een stukje te voet door het mulle zand ploegen. Het laatste stukje terug ging over de 'Happy Valley Road', maar daar was weinig happy aan: tegenwind en 5 km vals plat omhoog.

Omdat de dames ietwat verlaat waren, kwamen wij als eersten bij restaurant Chow aan, een Aziatisch fusionrestaurant met heerlijke oosterse hapjes. Vanmiddag stond er een bezoek aan het grote museum van Wellington op het programma. Het aanbod was zo groot dat we lang niet alle exposities konden bekijken, dus hebben we twee typisch Nieuw-Zeelandse topics gekozen. We begonnen met een uitgebreide tentoonstelling over het hoe en waarom van aardbevingen en vulkaanuitbarstingen in dit gebied. De problematiek werd uiterst helder uitgelegd, met beeldmateriaal van de belangrijkste gebeurtenissen uit de afgelopen eeuw en een simulatie van wat je zou horen en voelen als je huis door een middelzware aardbeving wordt getroffen. Daarnaast was er een hele verdieping ingericht over de geschiedenis en kunst van de Maori's en andere Polynesische volkeren. Zeer de moeite waard.

We hadden ook nog een uitgebreid avondprogramma, dat begon in theatercafé 'the Fringe' met een optreden van Winston Macadamia-Smith, een Engelse komiek / talkshowhost. Best aardig, maar zijn twee gasten, een zangeres uit Vancouver en een Engelse stand-up comédienne met Indiase roots, waren veel leuker dan hijzelf. Ook in Nieuw-Zeeland is er veel aandacht voor de nieuwe Amerikaanse president, waar Winston wel even bij stil stond, maar verder bood hij ons een 'Trump-free' uurtje. 
Daarna hadden Alan & Edie een tafel voor vier gereserveerd in Restaurant Ortega Fish Shack. Een geweldig visrestaurant in een leuke setting in het centrum van Wellington, met mediterrane en Zuid-Amerikaanse invloeden in de gerechten. Het beste restaurant in Nieuw-Zeeland tot nu toe en bovendien heel erg gezellig met onze gastheer en -vrouw. Morgen gaan we treintickets regelen, waarmee we vrijdag naar het midden van het Noordereiland gaan om vandaaruit verder te gaan met de fietstocht.