WT 16-17, 16 februari 2017 - Alan & Edie's place, Wellington, NZ

Ik kon het eigenlijk niet geloven, maar het klopt toch: vanuit Wellington naar Auckland, de twee grote steden op het Noordereiland, loopt maar drie keer per week een trein. Denk je eens in dat je in ons land alleen op dinsdag, vrijdag en zondag tussen Maastricht en Amsterdam zou kunnen reizen! Wij willen graag het traject van Wellington naar het plaatsje National Park, dat aan de ingang van het Tongariro National Park ligt, versneld afleggen. Het schijnt niet bijzonder interessant te zijn en van medefietsers hebben we gehoord dat ze voor hun leven hebben moeten vrezen op het laatste drukke stuk naar Wellington. Om de trein van vrijdag te kunnen pakken, zijn we dus nog een nachtje bij Alan en Edie gebleven. 

Het uitgebreide diner van gisteravond en het feit dat het in dit deel van het land laat licht wordt, zorgden ervoor dat we heerlijk hebben uitgeslapen. Daarna gezellig met Alan ontbeten en toen op de fiets naar het Railway Station om alles voor de treinreis te regelen. Het duurde allemaal erg lang, maar toen hadden we dan ook gereserveerde plaatsen voor ons en voor de fietsen. Bij de grote, aan het perron gelegen New World sloegen we alvast leesvoer en proviand in voor onderweg. 
Na een broodje bij Alan aan de keukentafel gingen we gedrieën als echte toeristen op stap. Eerst met de Wellngton Cable Car de berg op, met natuurlijk een fraai uitzicht op de haven en de stad. Het pad naar beneden gaat door de mooie Botanical Garden. Naast veel  soorten grote bomen stonden er veel hydrangea, in allerlei mooie kleuren. Ook was er een geurige rozentuin. Zoals in bijna iedere stad hadden ze hier als uitsmijter ook weer van die truttige perkjes met begonia's en Afrikaantjes, op zijn Gronings ook wel Tudeltoan'n geheten. Wij hebben geprobeerd om het begrip truttig aan Alan uit te leggen, maar we konden niet echt een goed Engels woord bedenken. En dat terwijl de truttigheid daar toch wel lijkt te zijn uitgevonden. 

Aan het levendige waterfront hebben we nog even heerlijk op een terrasje gezeten met smoothies en scones. Er was van alles te zien op en rondom het water: zwemmers, roeiers en fietsers. Het was leuk om na al die korte broeken en vormeloze shirts in de binnenlanden, te zien hoe hip en creatief het wandelende publiek hier was uitgedost. Ook gisteravond in the Fringe heb ik na afloop van de show in de bar mijn ogen uitgekeken naar de jurken, de glitter, de make-up en de torenhoge schoenen. 
Weer terug in ons logeerhuis ging Alan koken, zalm met mais en salade. Edie was na een enerverende eerste dag op de universiteit - de techniek werkte niet mee - aan het hardlopen. Zij ziet er met haar ca. 1.60 m en tengere lijf nogal breekbaar uit, maar ze gaat zondag meedoen aan een run van 10 km en ook voor een kwart-triathlon draait zij haar hand niet om. 

We hebben met zijn vieren weer heerlijk en gezellig gegeten. Wat is het toch bijzonder dat je op grond van een paar gesprekjes langs de kant van de weg bij mensen gaat logeren en dat je binnen een paar dagen vrienden wordt. Alan en Edie reizen veel, ze zijn ook al vaker in Europa geweest, dus we hopen ze ooit bij ons in Utrecht te mogen ontvangen en ze iets terug te geven van de fantastische gastvrijheid die wij bij hen hebben ervaren. 

Morgen moeten we vroeg op voor de trein van 7.55 uur. Wij willen in Tongariro National Park graag de Alpine Crossing Trail gaan lopen. Het weer ziet er voor de komende dagen echter niet best uit, dus we moeten afwachten of dat gaat lukken.