WT 16-17, 17 februari 2016 - Plateau Lodge, National Park, NZ

Na drie gezellige en relaxte dagen bij Alan & Edie was het weer hoog tijd om verder te gaan en daarvoor hebben we vandaag een vorm van vervoer gekozen die nieuw was voor deze reis. Zoals Marja al schreef is met de trein reizen in Nieuw-Zeeland maar zeer beperkt mogelijk. Veel van de oorspronkelijke trajecten zijn in onbruik geraakt en doen nu hooguit nog dienst als ondergrond voor fietspaden. Van de paar routes die er nog wel zijn ligt het merendeel om uiteenlopende redenen ook nog eens stil (de aardbeving bij Kaikoura en een grote bosbrand op de route van Greymouth naar Christchurch). Reizen per trein wordt hier vooral geassocieerd met sightseeing; in een rustig tempo door de afwisselende landschappen van NZ tuffen. Als je haast hebt, kun je beter gaan vliegen.  

We zaten al om 7 uur op de fiets richting station want de kaartjesverkoper had ons gisteren op het hart gedrukt om toch vooral vroeg aanwezig te zijn. Het regende licht, maar het was gelukkig maar een minuut of tien rijden. Eenmaal op het station beland bleek dat het allemaal iets anders was georganiseerd dan in Nederland, waar je gewoon je fiets met bagage en al in de trein rijdt en gaat zitten. Het kaartje dat we gisteren hadden gekocht moest eerst bij loket 6 worden omgeruild tegen boarding passes. De eenzame beambte achter zijn laptopje moest dat voor alle passagiers doen en uitleggen dat je daarna je bagage moest laten labelen op een andere plek en daar achterlaten, want je mocht net als in het vliegtuig maar één item carry-on bagage meenemen. De rest ging in een aparte wagon. De lange rij schoof maar tergend langzaam op, maar toen ik eenmaal aan de beurt was kreeg ik een handvol bagagetags mee voor alle fietstassen en konden we ons met de fietsen rechtstreeks bij de bagagewagon melden, waar alles gesorteerd op bestemming werd opgeslagen. 

Om acht uur zette de trein zich langzaam in beweging, werden we welkom geheten en kregen we een verhaal van een minuut of vijf met veiligheidsinstructies. Er kwam nog net geen demonstratie door stewardessen bij kijken. De ruim opgezette wagons hebben grote panoramavensters en lekkere stoelen met veel beenruimte en er is een prima restauratiewagen, die grappig genoeg mede bestierd werd door dezelfde beambte die eerst de boarding cards uitgaf. Helaas regende het een groot deel van de ruim vijf uur durende reis, want bij zonnig weer was het vast veel mooier geweest. Eerst langs de baai, vervolgens doorsteken naar de westkust en daarna het land in, deels vlak en ruraal en later bergachtig met af en toe een diepe kloof. Op het laatst kwamen de besneeuwde vulkanen van het Tongariro National Park in beeld, maar die waren grotendeels in wolken gehuld. 

National Park is een gat van niks met veel backpackersaccommodaties en vooral gericht op wandelaars en skiërs. De stationsrestauratie, pardon Café-Bar-Restaurant 'The Station', was best aardig, dus daar hebben we geluncht. Het was zowaar even droog toen we naar ons motel fietsten, waar we weer een kamer met keuken hebben.
We moeten nog beslissen of we morgen gelijk verder gaan naar Turangi of van hieruit de Tongariro Crossing willen doen. Het moet dan wel grotendeels droog zijn en de bewolking mag niet al te laag hangen, anders heb je er niets aan. De weersverwachting voor morgen(middag) en overmorgen is uiterst dubieus met op dit moment nog iets gunstigere vooruitzichten voor zondag. Lastig, lastig. 

PS. Het is jullie wellicht opgevallen dat de link naar de blog het een paar dagen niet deed. Het nieuwe web-adres is: henk-marja.reislogger.nl (underscore is koppelteken geworden)