WT 16-17, 4 maart 2017 - Stranded in Paradise, Tokomaru Bay, NZ

We hadden gisteravond al besloten om een dagje in het paradijs te blijven, we wisten alleen nog niet welke kamer we dan zouden krijgen. Vanochtend was het eerst druk met ontbijtende en vertrekkende mensen, Leanne en Angus renden heen en weer met beddengoed en gaven onderhand de gasten advies over uitstapjes in de omgeving. Toen iedereen weg was, hoorden we alleen nog maar het getjirp van de cicades en de sixties muziek die hier constant op staat. En dan is het rustdag: beetje lezen, internetten en uitkijken over de blauwe baai. Even naar de supermarkt, lunchen en ons nieuwe slaapplekje, een soort tentje boven de huiskamer, opzoeken voor een middagdutje. 

Helaas kwamen de nieuwe gasten al snel binnen en draaiden Leanne en Angus steeds weer het hele verhaal af over de toiletten - zonder water, maar verrassend reukloos -, de keuken en het wachtwoord voor het internet. Er zijn nu een nieuw Engels stel en zowaar twee fietsers, Matt. een Nieuw-Zeelander die tussen twee werkklussen door een stukje over het Noordereiland fietst en een Nederlands meisje, Maartje. Zij is al wat langer onderweg, heeft wat meer kilometers gefietst dan wij en blijft nog wat langer in Nieuw-Zeeland. Ze had ook bij Netty en Graeme in Darfield overnacht begin december. Het was leuk om ervaringen uit te wisselen en ideeën op te doen voor het vervolg van onze tocht. 

De middag was zomaar voorbij en omdat we vanavond naar de Te Puke Tavern zouden gaan voor een live optreden, hebben we vroeg gekookt en gegeten. Stranded in Paradise is erg leuk, maar ook klein. Als dan alle cabins en kamers bezet zijn, kan het behoorlijk druk worden in de gemeenschappelijke ruimten. Ik was nog niet eens klaar met onze maaltijd van worstjes, kumara, spinazie en salade, toen een Duitse gast al om mij heen aan het drentelen was om mijn plek aan het enige fornuis over te nemen. Daarna moesten er nog meer mensen hun pasta, salades en andere snelle happen klaarmaken. Er gaan hier heel wat paprika's, avocado's en tomaten doorheen. 

Het optreden van East Slide Blues was erg leuk. Een door de wol geverfd duo, dat vele klassiekers ten gehore bracht, allemaal treurige liederen over verbroken relaties, ongelukkige liefdes en verloren gegaan fortuin. Misery is your middle name, was een van de fraaie teksten. Het publiek bestond deels uit locals en deels uit toeristen. Ons backpackers hostel was goed vertegenwoordigd met drie stellen. Later kwamen ook jonkies Maartje en Matt nog binnen.