WT 16-17, 5 april 2017, Atlatl Rock Campground, Valley of Fire State Park, NV, USA - 104 km

De wekker ging vanmorgen om half zeven. Al met al duurde de hele voorbereiding om weg te komen, inclusief een foto voor het gastenboek en een hartelijk afscheid van onze geweldige gastvrouw en -heer nog ruim twee uur, dus we konden iets over half negen op pad. Niet al te warm en zonnig, ideale omstandigheden dus.

De vuurdoop voor het fietsen door de VS was gelijk een pittige. Dat hadden we niet zo gepland; het idee was een relatief bescheiden 72 km, langs een door Google Maps aangegeven route, gegenereerd met behulp van de fiets-beta. De aanwijzing waar het misging zag er nog wel zo vertrouwenwekkend uit. We hadden Las Vegas verlaten via North Las Vegas Boulevard, die voorbij Nellis Airforce Base en de Las Vegas Speedway  heerlijk rustig werd. Eerst was er een brede vluchtstrook, die allengs smaller werd, maar de weinige auto's en vrachtwagens die ons nog achterop kwamen gingen met een grote boog om ons heen, prima dus. De route liep parallel aan de snelweg I-15, eerst rechts en daarna links. Na een kilometer of 30 kwamen we bij een afslag met een truckstop waar onze weg gewoon rechtdoor ging. De volgende instructie was: 13 km verderop linksaf slaan op State Road 40. De weg werd steeds slechter en ongeveer daar aangekomen eindigde het asfalt. Er ging wel een grindweg naar links, maar die draaide helemaal richting de bergen. Er kwamen nog wel een paar vrachtwagens langs, maar de chauffeurs hadden nog nooit van SR40 gehoord en ze zeiden ook dat er geen afslag meer richting Crystal en Valley of Fire zou komen. Volgens een van de mensen die we aanspraken, zouden we onder het spoor en de snelweg door kunnen en dan moest er aan de andere kant weer een weg lopen parallel aan de snelweg. Die onderdoorgangen waren echter meer wildtunnels en niet voorzien van wegen of paden. Het bleek godsonmogelijk om daar met bepakte fietsen doorheen te komen. Bovendien bleek de beloofde weg aan de andere kant er ook niet te zijn. Er liep nog wel een slechte en mulle grindweg in de goede richting langs het spoor, maar dat durfden we toch niet aan. 

Door de zure appel heen bijten en terug naar de truckstop dus. Die leuke afdaling van zonet was nu een geniepige klim, niet steil maar kilometerslang. We waren dus al aardig afgepeigerd toen we bij Loves' (de truckstop) aankwamen en hebben daar toen maar geluncht bij de Subway om even bij te komen. Daarna zijn we toch maar de I-15 op gedraaid (is hier toegestaan en de vluchtstrook is zeker drie meter breed) om bij de volgende afslag te komen. Wat we niet goed hadden onthouden, was dat we nog een nare pas over moesten om bij onze einddoel voor vandaag te komen. Uiteindelijk hebben we ruim 750 hoogtemeters overwonnen vandaag en, oh ja, we hadden ook wind tegen - gelukkig niet al te ernstig. 

Bij de ingang van het State Park wachtte ons een nieuwe domper - 'Campground Full'. Gelukkig hadden we ergens gelezen dat er voor fietsers en wandelaars altijd een plekje wordt vrijgehouden en we zijn dus doorgereden naar Atlatl Rock Campground. Daar bleken alle gewone plekken inderdaad vol te zijn, meestal met zo'n enorme RV met uitschuifpanelen. Er was echter ook een hoekje voor walk-in campers, lees tenten, en toen we daar aankwamen werden we spontaan uitgenodigd om een plekje te delen met Siiri uit Minnesota, derde-generatie Amerikaanse van een jaar of 23 met Finse roots. Dat was niet het enige goede nieuws. Er waren heerlijke warme douches om de afgepeigerde, stramme en pijnlijke lijven mee te verwennen en het hoekje waar we onze tent hebben neergezet was misschien wel de mooiste kampeerplek waar we ooit hebben gestaan (zie de foto's). De camping was van de weg af helemaal niet te zien, omdat deze achter de rode rotsen was verstopt. Later op de avond was het helemaal sprookjesachtig mooi. De grillige silhouetten van de rotsen werden fraai uitgelicht door de halve maan en de sterrenhemel, werkelijk schitterend. Eind goed al goed.