WT 16-17, 6 april 2017 - Eureka Casino Resort, Mesquite, NV, USA - 93 km

Op de Atlatl Rock campground was het alweer vroeg dag. Toen ik om half 7 naar het toiletgebouw liep, waren bijna alle douches bezet en ook onze medekampeerders op de walk-in-plekken waren al druk met inpakken en wegwezen. Siiri maakte een ontbijt klaar dat niet zou misstaan op de keukentafel van Elske en Anouk: allemaal gezonde geroerbakte groentes en eitjes, met een restje quinoa erdoor. De dames achter ons gingen op pad naar Saint George om drie vriendinnen op te halen, met als einddoel Zion National Park, waar ze zaterdag een enorm stuk, zo'n 50 kilometer, gaan hardlopen. 

De sportieve inspanningen van gisteren lieten zich, anders dan gebruikelijk, vanochtend nog steeds gelden. Ons beider knieën deden pijn en ook de rest van het lijf moest nog op gang komen. Toen we eenmaal hadden ontbeten en alles hadden ingepakt - altijd een gedoe met kamperen - gingen we toch redelijk fris op pad. De weg ging de eerste kilometers lekker naar beneden, de rode rotsen waren prachtig in het ochtendlicht, kortom, het beloofde weer een mooie fietsdag te worden. 

Toch ging het ergens onderweg niet goed. Gisteren had ik al gevoelige plekken daar waar de zitbotjes met het zadel in aanraking komen en dat werd steeds erger. Ook nadat Henk de stand van mijn zadel wat had aangepast, werd het niet veel beter. Later bleek dat ik, onsmakelijk praatje, twee grote blaren heb, die zijn opengegaan. Toen we vervolgens nog een paar keer flink moesten klimmen, begon mijn linkerknie echt op te spelen. Af en toe stoppen hielp even, maar al snel kwam de pijn in alle hevigheid terug en dan zit je wel heel verkrampt op de fiets. De laatste mijlen waren gelukkig gemakkelijk, want bergaf. Maar toen we eindelijk in ons hotel aankwamen, stond mij het huilen nader dan het lachen. Want hoe nu verder? Morgen een zelfde afstand als vandaag rijden, met veel hoogtemeters, naar de al gereserveerde Airbnb-kamer in Hurricane, gaat mij zeker niet lukken. Een dag uitrusten hier in Mesquite was ook geen optie, want om de een of andere reden zijn hier alle hotels en motels, ja zelfs de campings, morgen vol. Het enige dat we nog kunnen krijgen is een rokerskamer of de bruidssuite, voor astronomische bedragen. 

Nadenken met het hoofd lukte mij nog net, dus het plan is nu: Henk gaat fietsen en ik rijd in een huurauto naar Hurricane en de dag erna naar Cedar City. Als we daar eenmaal zijn, gaan we kijken of ik weer kan fietsen. Ik baal er ontzettend van, want ik had me erg verheugd op het fietsen hier. 

Om onszelf een beetje te troosten zijn we lekker gaan eten bij Gregory's Mesquite Grill. Perfecte prime rib voor Henk en voor mij een tournedos met krab en bearnaisesaus, met een flesje rode wijn erbij en een toetje na. Grappig om weer mee te maken dat je in Amerika in een klasserestaurant als dit gewoon in je korte broek en met een pet op kunt gaan eten en dat je op de vraag of je nog een dessert wilt,  platweg kunt antwoorden: No, I'm stuffed, oftewel, op zijn Gronings: Ik ben zat. 

Op de Amerikaanse tv is Trumps aanval op Syrië natuurlijk hèt onderwerp. Wij hebben nog geen Trumpstemmers gesproken tot nu toe, maar zijn erg benieuwd om hun visie te horen. 

Totaal 197 km