WT 16-17, 8 april 2017 - Abbey Inn, Cedar City, UT, USA

De zoveelste zaterdagmorgen tijdens onze reis, nu in Utah. Nu wij sinds onze oversteek naar Amerika en het passeren van de datumgrens opeens acht uur achterlopen op Nederland, kon Henk meteen 's ochtends al de Volkskrant downloaden, dus het Magazine stond klaar voor consumptie. Niet dat we daar tijd voor hadden, want onze buitengewoon aardige Airbnb-verhuurders wilden voordat we vertrokken, nog alles van ons weten en ons ook alles over hun eigen leven, familie en werk vertellen. Roger en Marty hebben ook al niet op Trump gestemd - wanneer zullen we de eerste aanhanger tegenkomen? "People don't think anymore", verzuchtte Roger over de overwegend Republikeinse bewoners van zijn dorp La Verkin. Hij zelf doet dat duidelijk wel. Hij is, nadat hij door een dienstongeval het leger moest verlaten, rechten gaan studeren en heeft lang als advocaat gewerkt. Nu steekt hij zijn energie in het verhuren van kamers, rijden op zijn Harley Davidson en in de ondersteuning van zijn ouders, die aan de overkant wonen. Bij het afscheid drukte hij ons op het hart dat we hem kunnen bellen als we hulp nodig hebben, dan komt hij op zijn motorfiets naar ons toe. 

Roger raadde ons ook aan om door Snow Canyon State Park naar Cedar City te rijden. Dat bleek alweer een prachtig klein park te zijn, met rode en witte rotsen, zwarte lavavelden en rode zandduinen. Zo te zien is het een populaire plek voor jonge gezinnen, want uit talloze grote auto's kwamen hele elftallen jongens en meisjes naar buiten rollen, die vervolgens allemaal enthousiast over de rotsen gingen klimmen en in het zand spelen. Wij vermaakten ons ook uitstekend met een paar niet al te lange wandelingen in heerlijk fris en zacht lenteweer. 

De rest van de weg voerde ons door Dixie National Forest. Je rijdt hier in Utah dus van het ene natuurpark in het andere, daar hoef je eigenlijk geen moeite voor te doen, alleen een pas kopen: voor 80 dollar mag je in ieder federaal park in de hele USA. 

Cedar City wordt onze plek voor de komende drie dagen. Hier hopen we te herstellen van onze pijntjes en kwalen, zodat we weer verder kunnen op de fiets. Het leek Henk wel leuk om alvast even met de auto een stuk van de eerste etappe te rijden, 1200 meter hoger naar de pas op ruim 10000 voet. Bergop leken de eerste tien mijl nog wel mee te vallen, daarna werd het snel steiler en de sneeuw kwam steeds dichter langs de weg te liggen, terwijl de temperatuur zakte naar vlak boven het nulpunt. Het is wel een prachtige route zo door de bergen, met spectaculaire uitzichten. Bijna boven zouden we linksaf moeten richting Cedar Breaks, maar die weg was afgesloten. Achter het bord waar dat op stond, lag een grote berg sneeuw. Toen we naar beneden reden, kon je toch wel duidelijk zien en voelen dat het een heftige en vooral langdurige klus zou worden, want het is 18 mijl, met flinke stukken van 4 tot 8 procent erin. 

We moeten nog maar zien of we dinsdag deze pas wel gaan beklimmen. Ik kan nog steeds niet pijnvrij zitten en om de inmiddels wel wat opgeknapte knieën nu meteen weer zo te belasten... Eerst maar eens genieten van onze fijne kamer in de Abbey Inn, uitrusten en daarna een proefritje maken en ons goed laten informeren over een alternatieve route.