WT. 16-17, 10 april 2017 - Abbey Inn, Cedar City, UT, USA - 40 km

Yes, 40 kilometer! We zouden een proefritje doen om te kijken of mijn achterwerk en ons beider knieën voldoende hersteld zijn en dat was best spannend. De afgelopen dagen hebben we tot vervelens toe de plannen B tot en met F besproken, variërend van een auto huren tot aan Denver, een alternatief bedenken voor de uitdagende ACA-route tot aan manieren om het fietsen wat minder zwaar te maken. Ik vond het moeilijk om een keuze te maken, je weet gewoon niet echt wat je te wachten staat en ik ben dan eerder geneigd om te twijfelen aan mijn conditie en kracht dan dat ik bedenk dat in het verleden behaalde resultaten toch wel iets zeggen over je capaciteiten. Tegen de tijd dat we op de fiets stapten had ik mezelf zo ver opgepept dat ik dacht: we gaan gewoon een stuk die pas op en dan voel ik wel hoe het gaat. Zo gezegd, zo gedaan. En het ging fantastisch! Weliswaar zonder bagage, maar toch. Ik zat lekker op mijn zadel, mijn knie werkte mee en ook Henk had de oude vorm weer te pakken. Met stijgingspercentages van 4 tot 8 procent kun je nog redelijk ontspannen fietsen, al moest ik mezelf wel steeds inprenten wat Pa van Doren mij had aanbevolen: terugschakelen, langzaam aan, niet "stoempen".  

In de auto hadden we eergisteren al gezien hoe mooi het was onderweg en nu, rustig omhoog peddelend, was het landschap nog indrukwekkender. De kleuren van de bergen varieerden van wit via geel en oranje naar vuurrood, soms met een bovenste zwarte laag van vulkanisch gesteente. Hoewel de temperatuur vandaag wat hoger is dan de afgelopen dagen, zagen we al snel weer de sneeuw van dichtbij en er hingen zelfs ijspegels aan de rotsen. We reden omhoog tot het bordje met 10 mijl en lieten ons toen naar beneden afzakken, een fijne maar koude afdaling. Veel werd goedgemaakt door een prettig gevoel van euforie, van: ja, we gaan door! 

Weer terug op de hotelkamer om 3 uur hebben we eerst wat gegeten - van de enorme rack of ribs van gisteren hadden we bijna de helft overgehouden - en toen kwamen nieuwe plannen B tot en met F op tafel. Lang verhaal kort: we gaan de ACA-route fietsen, maar maken het onszelf iets gemakkelijker. Morgenochtend laten we ons met de bus van Brian Head Shuttle naar een stukje onder de pas brengen en fietsen vandaar naar Panguitch. Zo besparen we onszelf en onze knieën de eerste en tegelijk zwaarste klim van het stuk door Utah. De dagen daarna fietsen we niet al te lange etappes met wel aardig wat hoogtemeters en nemen we en passant Bryce Canyon National Park en Escalante National Monument mee. Helaas is het in deze contreien ook in april al druk met toeristen, dus we hebben de accommodaties van tevoren geboekt. 

Met een lekkere salade en pizza bij het hippe Centro Woodfired Pizzeria besloten we de dag en met een lokaal wijntje proostten we erop dat, zoals Aly ons zo lief verzekerde, alles goed zal komen. 

Totaal: 237 km