WT 16-17, 14 april 2017 - Cowboy Country Inn, Escalante, UT, USA

Plannen B en volgende exploreren, zo luidde de opdracht die vandaag volbracht moest worden. Nou was ik daar vannacht al mee begonnen, want ja, ik heb vele uren wakker gelegen door de teleurstelling en de frustratie over het voortijdige einde van ons tweede Amerikaanse fietsavontuur. Al dat malen leidde natuurlijk nergens toe.  Gelukkig kwamen we na het zelfbereide ontbijt op de kamer wel redelijk snel tot daden. 

Gisteravond hadden we al geprobeerd om Christine te bellen, ons meest nabije bijna-familielid. Vanochtend, na contact met Elske, bleek dat zij ons op Henks Nederlandse nummer niet had kunnen terugbellen. Uiteindelijk kregen we via FaceTime verbinding. Het was zo fijn om Christines lieve gezicht te zien en om te horen dat ze al van alles had geprobeerd om ons te helpen. Wat we stiekem gehoopt hadden, dat zij en Mark ons zouden kunnen komen ophalen, was geen optie. Ze hadden allerlei verplichtingen dit weekend en Mark is ook nog eens jarig morgen. Uiteraard waren we welkom om naar hen in Golden, Colorado, toe te komen - "You have a home here" - maar dat zou dan met een shuttle service moeten. Grappig: via via had Christine dezelfde Jeff aan de lijn gekregen die ons vanuit Cedar City naar boven op de berg had gebracht. Die had weer een vriendje, die wel voor taxi wilde spelen. Uiteindelijk hebben we besloten om nog niet naar Golden te gaan, maar om vervoer naar Salt Lake City te regelen. Dat is de dichtstbijzijnde grote plaats waar we een fatsoenlijke auto kunnen huren voor langere tijd, met een drop off in Denver over ruim een maand. 

Toen Henk Jim, het vriendje van Jeff bij de receptie van het motel ging bellen, bleek dat het ritje ons 600 dollar zou gaan kosten. Toen eigenaresse Elaine dat hoorde, kwam ze met een veel beter idee. Het garagebedrijf hiernaast blijkt naast jeeps en buggies welgeteld één  gewone auto in de verhuur te hebben en die was morgen nog zu haben, voor 89 dollar.... Henk kwam helemaal opgetogen terug: een klein beetje geluk bij alle pech heb je gewoon nodig af en toe. We zijn het gelijk gaan regelen bij het aardige gedreadlockte meisje in de garage, die ons vertelde dat we een echte beefy car - op zijn Gronings: een dikke auto - mee zouden krijgen. 

Dus nu is het plan als volgt. We gaan morgen vroeg opstaan om om 8 uur in de auto te kunnen zitten. In Salt Lake City halen we de huurauto op en we rijden dan in twee auto's terug, leveren de ene in Escalante in en rijden dan door naar Boulder, Utah, waar we eerder al een kamer hadden gereserveerd voor morgennacht. Het is wel een mijl op zeven, twee keer vier uur rijden, maar daarna kunnen we weer uit de voeten.

In de loop van de dag knapte ons humeur verder op en konden we weer vooruit kijken. We willen hier in de buurt met de auto nog van alles gaan bekijken en gaan daar ook de tijd voor nemen. Het fietsen met bagage is daarmee van de baan. Hoe mooi dat in Amerika ook kan zijn, het is wel zwaar vanwege de grote afstanden en het bergachtige parcours. En hoewel ik niet weet wat er aan mijn knie mankeert, want ik ga hier niet het medische circuit in, durf ik niet het risico te nemen om na een paar dagen rust weer op de fiets te stappen om dan opnieuw ergens in the middle of nowhere te stranden. Ik hoop wel dat we, als mijn lijf is hersteld, af en toe een fietstochtje zonder bagage kunnen maken. Want we zullen de fietsen met ons meenemen tot we weer op het vliegtuig stappen naar Nederland.