WT 16-17, 15 april 2017, Lower Boulder B&B, Boulder, UT, USA

Oh boy, what a day! Ruim 1000 km op en neer gereden naar Salt Lake City International Airport voor de huurauto die we de komende vijf weken gaan gebruiken als hoofdvervoermiddel. Dat is een vrijwel nieuwe Dodge Grand Caravan, waar al onze spulletjes in gaan passen. Er zijn dichterbij wel een paar plekken waar je een huurauto kunt krijgen, maar dan is het aanbod beperkt en willen ze hem bovendien ook zelf weer terug hebben, terwijl we deze in Denver gaan inleveren. Rechtstreeks zaken doen met de verhuurbedrijven is daarnaast meestal flink duurder dan via internetaanbieders als Rentalcars of Europcar, die zich richten op de grotere steden.

Gelukkig verliep het allemaal zeer voorspoedig. Ik had gisteren al de fietskar en de fietsen in de opslag van het motel gezet, die halen we later weer op. Vanmorgen om 8 uur stond de witte Ford Navigator volgetankt met de sleutels erin klaar. Inderdaad een grote bak, met heerlijke leren bekleding en een V8 motor erin, het soort auto waar de gemiddelde Yank dol op is. Het eerste stuk gingen we terug over de route die we de afgelopen dagen gefietst hadden, maar het zag er de andere kant op compleet anders uit. Na een kop koffie in Panguitch nam Marja het stuur over en kwamen we al snel weer op de I-15. Daar schoot het lekker op met een maximumsnelheid van 80 mijl (129 km) per uur. Het landschap was weer adembenemend mooi met aan een kant een uitgestrekte vallei en aan de andere kant hoge bergketens waar veelal nog flink wat sneeuw op lag. Het laatste stuk mocht ik weer rijden. In de buurt van Provo werd het wel een stuk drukker op de weg, maar omdat we met zijn tweeën in de auto zaten, mochten we gebruik maken van de Express Lane, ook wel HOV-2+ genoemd. Dat staat voor High Occupancy Vehicle en twee of meer is HO.

Alhoewel er een redelijke rij stond bij Enterprise, waren we vlot aan de beurt. Tot onze verbazing werden er deze keer niet op slinkse wijze allerlei kosten toegevoegd en probeerden ze ons ook niet onnodige extra verzekeringen aan te smeren. We moesten op de terugweg natuurlijk allebei afzonderlijk in een auto zitten. Marja maakte zich wel een beetje zorgen dat we elkaar niet zouden terugvinden, want de uitgang van de parkeergarage zat op een andere plek dan de uitgang van de autoverhuur en er was geen handige rendez-vousplek op het vliegveld. Ik kon gelukkig ergens wachten tot ik Marja zag langsrijden en toen ben ik haar snel achterna gereden. Vervolgens zijn we met een paar stopjes onderweg in konvooi weer naar Escalante gereden en dat ging prima op de relatief rustige zaterdagmiddag. Cruise control op 130 en karren maar.

We zitten nu ergens in de wildernis in de B&B die we al geboekt hadden voor vandaag toen we nog aan het fietsen waren. De laatste anderhalf uur van de rit moest in het donker en dat is hier ook echt aardedonker. Aan straatverlichting doen ze niet en de maan was nog niet op. Voeg daarbij een bergachtig en uiterst bochtig parkoers en een grote kans op overstekend wild, dan kun je je wel voorstellen dat we nu redelijk gesloopt zijn. De 50 km van Escalante naar Boulder hebben we nog niet bij daglicht gezien, maar de glimpen die we af en toe in het licht van de koplampen opvingen waren dermate veelbelovend, dat we dat stuk overdag zeker nog gaan bekijken.