WT 16-17, 18 april 2017 - Parry Lodge, Kanab, UT, USA

Het was alweer raak vandaag: we hebben twee nieuwe afleveringen aan de serie Stunning State Parks toegevoegd. Zonder enige moeite trouwens, want Utah telt naast een heleboel National Parks maar liefst 43 State Parks. 

Op weg naar Lake Powell kwamen we min of meer vanzelf eerst langs Kodachrome Basin, een naam die Henk als fotograaf hevig intrigeerde. Het bleek een klein park te zijn met rode, gele en witte rotsen, maar het echte hoogtepunt zijn de 67 pilaren die je er kunt bewonderen. Via de Angel's Palace Trail werden we getrakteerd op prachtige uitzichten op al dat schoons. Deden de ronde vormen van de rotsen gisteren en eergisteren met enige fantasie denken aan borsten en billen, vandaag had je geen dirty mind nodig om fallussen in alle maten en kleuren te ontdekken. Dankbare objecten voor veel mooie foto's, zoals de National Geograpic Society in 1949 ook al vond - en waar dus de naam Kodachrome Basin vandaan komt. 

In de auto naast ons op de parkeerplaats zagen we drie pubers zitten, hun vader stond ernaast en vroeg ons hoopvol hoe lang de wandeling duurde die wij hadden gedaan: vijf minuten? Lachend als een boer met kiespijn vertelde hij dat zijn kinderen niet langer dan een half uur zonder internet konden. Drie kwartier lopen was dus echt te veel. Wij herinnerden ons de reis in de VS met Jan en Elske in 2000, toen zij weliswaar nog geen mobiele telefoons hadden, maar zo verdiept waren in het nieuwste boek van Harry Potter, dat ze maar met moeite uit de auto te porren waren. We konden de wanhopige vader dus geruststellen: later komt dat allemaal goed. 

Het tweede Stunning State Park was Coral Pink Sand Dunes. Net als bij Kodachrome Basin stond er aan het begin van het park een prachtig gebouw en een bord met STOP. Dan komt er een keurig geüniformeerde en vriendelijk glimlachende park ranger naar buiten om 8 dollar te incasseren en je de folder en alle verdere informatie die je maar nodig hebt, te verstrekken. Ik hoop heel erg dat het instituut park ranger onder het bewind van Trump zal blijven bestaan, het hoort zo bij de hele beleving hier! 

De sand dunes waren geweldig. Er was geen pad, want dat zou binnen een mum van tijd verdwijnen onder het hevig stuivende zand. Je mocht dus gewoon over die hoge duinen lopen en er zelfs met OHV's (Off Highway Vehicles) overheen scheuren. Dit was dus echt de woestijn zoals ik me die vroeger voorstelde: enorme bulten zand, zand en nog eens zand met maar hier en daar een zich moeizaam vasthoudend droog plantje. Toen we op het hoogste duin geklommen waren, zagen we ook grote natte plekken en een watertje, ontstaan door gesmolten sneeuw. Het zand is afkomstig van geërodeerd zandsteen en wordt door de wind keihard door een opening tussen de Moquith en de Moccasin Mountains heen geblazen. Dat het vervolgens blijft liggen en duinen vormt, komt door het Venturi Effect: eenmaal door de smalle opening in de open vallei gekomen, neemt de wind in kracht af, waardoor het zand neerdaalt. Ik vond trouwens dat het nog steeds erg hard waaide op de duinen, ik kon me af en toe maar met moeite staande houden en het zand zat in mijn haar en tussen mijn tanden. 

Het eindpunt van de dag was Kanab, een middelgroot stadje met een aardig centrum. We slapen in de ouderwetse Parry Lodge, dat beroemd is vanwege de vele tv- en filmsterren die hier gelogeerd hebben. John Wayne, Frank Sinatra, Ava Gardner, you name it. In de omgeving van Kanab zijn heel veel films, vooral westerns, en ook tv-series als Lassie en Rin tin tin opgenomen. Onze kamer heet de Omar Sharif Room, wat extra leuk is omdat dat niet alleen een acteur was met de bekende fluwelen ogen, maar ook een befaamd bridger. Op het hotelterrein staat de Old Barn, waar iedere avond oude films vertoond worden. Na het eten hebben we daar nog een klein stukje gezien van Mackenna's Gold, een wat merkwaardige film uit 1969 met Gregory Peck, Telly Savalas en ja, Omar Sharif.