WT 16-17, 19 april 2017 - High Desert Lodge, Big Water, UT, USA

Vandaag was het de dag dat we in Arizona zouden terechtkomen en toch ook weer niet. We zijn in totaal vier keer de grens tussen Utah en Arizona overgestoken en dus uiteindelijk nog een nacht terug in Utah, in het enige redelijk betaalbare motel in de buurt van Lake Powell. 

We hadden gisteren bij de tourist info van Kanab wat foldermateriaal gekregen met daarin een los blaadje over de 'Toadstools', alweer een bijzonder natuurlijk fenomeen binnen de grenzen van het Grand Staircase-Escalante National Monument. Over US 89 van Kanab naar Page (in Arizona) kom je eerst langs een dieprode bergketen, zogeheten Vermillion Cliffs. Na een km of 65 is er een onopvallende parkeerplaats met een al even onopvallend bord. Daarvandaan kun je in een goed half uur wandelend door een mooie canyon terechtkomen op de plek waar een flink aantal paddestoel-achtige rotsen te bewonderen vallen. Die rotsen hebben dus echt een steel en een hoed. Die hoed is is een restant van een ander soort gesteente en zorgt ervoor dat de elementen minder vat hebben op het onderliggende materiaal, terwijl alles eromheen wel wordt/is weggeërodeerd. Erg leuk om van dichtbij te bekijken. 

Vlak voor Page kom je over een imposante brug over de Colorado-rivier op nog geen 100 meter van de hoge stuwdam, waarmee Lake Powell is gecreëerd. Bij de brug bevindt zich het Carl Hayden Visitor Center, waar je alles te weten kunt komen over de bouw van de brug en de dam. We hebben daar een kaart van Arizona gehaald en wat informatie gekregen over waar je gemakkelijk bij het meer kon komen (een eindje terug Utah in). We waren in 2000 met Jan en Elske al eens hier geweest en hebben daar heel goede herinneringen aan. Prachtig helder blauw en lekker warm water en een geweldige zwemplek, waar je van de rode rotsen kon springen en duiken. Dat blauwe water is er nog steeds, maar het is nu nog niet warmer dan een graad of veertien en bovendien is het waterpeil ten gevolge van een aantal droge jaren zeker zo'n 10-15 m lager dan toen. Bij Lone Rock is een primitieve camping aan het meer en daar hebben we een tijdje staan kletsen met twee mannen uit de buurt van Seattle, die hier een weekje aan het vissen waren. Ze vertelden dat het hier tot nu toe elke middag snoeihard waaide en dat er geen beschutting was. Verder zijn er ook eigenlijk geen voorzieningen als douches, barbecue's en picknicktafels, dus daar hebben we toch maar van afgezien. Weer op naar Arizona dus.

Page heeft zich ontwikkeld tot een toeristische pleisterplaats van formaat en op de plek waar we destijds hebben gekampeerd is nu een flinke jachthaven. Het is er nu al hartstikke druk met toeristen, notabene op een doordeweekse dag in april. De grote Safeway was de eerste echte supermarkt die we in een week hadden gezien, met een goede deli en flink wat verse groenten en fruit. Na de lunch op een bankje in de zon zijn we eerst op zoek gegaan naar een motelkamer. Gisteren waren we erachter gekomen dat het kan lonen om naar het motel zelf toe te gaan in plaats van te boeken via een hotelsite, dus dat probeerden we vandaag weer. Niet handig, want de kamer die we op het internet gezien hadden bij de Travelodge was een kwartier later 30 dollar duurder. Verder was er ondanks het grote aantal motels in Page al heel weinig keuze meer, dus hebben we toen maar onze toevlucht gezocht tot de High Desert Lodge - via internet. 

Het was nog vroeg genoeg voor een uitstapje naar een van de beroemdste plekken in de VS, Horseshoe Bend, vlak buiten Page. Deze prachtige, inderdaad hoefijzervormige, diep uitgesleten bocht in de Coloradorivier wordt veel gebruikt voor promotiemateriaal van de National Park Service. Het was er dan ook behoorlijk druk, ondanks dat je ruim een kilometer moest wandelen over een flinke heuvel in de middaghitte om bij de rand van de canyon aan te komen. Gek genoeg is er geen enkele vorm van afrastering, terwijl je vanaf de niet al te stabiele rand 300 meter loodrecht naar beneden de afgrond in kijkt. Ik vind dat helemaal drie(honderd) keer niks, maar ja er moesten natuurlijk wel foto's worden gemaakt. Op mijn buik voorzichtig over de rots geschoven tot ik net met mijn camera over het randje de hele rivier in beeld kon krijgen, brrr. Mooi was het wel! 

Al met al toch weer een vermoeiende dag. We hadden geen zin om alweer uit eten te gaan, dus moesten we nog even langs de Safeway voor het moteldiner: een gegrilde kip en een paar lekkere salades. Marja is al onder zeil terwijl ik dit stukje afrond en op televisie maken de Golden State Warriors gehakt van de Portland Trailblazers in de eerste ronde van de NBA play-offs.