WT 16-17, 20 april 2017 - Grand Canyon Inn and Motel, Valle, Arizona, USA

Waren we in de afgelopen dagen vooral op zoek naar verborgen pareltjes, vandaag gingen we voor de echte toeristische hoogstandjes: Antelope Canyon en de South Rim van de Grand Canyon. Hoe dat is bevallen? Tja, beide bezienswaardigheden hebben niet voor niets hun hoge notering in de reisgidsen gekregen - Grand Canyon is zelfs benoemd tot Werelderfgoed -, maar de drukte en de commercie die dat met zich meebrengt, zijn wel jammer. 

Tot zo'n twintig jaar geleden mocht je de Antelope Canyon, die is gelegen in het Navajo Reservaat, nog zelfstandig bezoeken en je mocht er net zo lang blijven als je wilde. Nu is dat allemaal gereguleerd en moet je voor best veel geld een tour boeken bij plaatselijke ondernemingen en je wordt vervolgens zo snel mogelijk als een kudde vee voortgedreven langs de highlights. De gids doet precies voor hoe je je IPhone moet houden voor de mooiste plaatjes, hij gooit een schep zand op de rotsen voor het watervaleffect en je moet op de juiste tijd op de plek gaan staan waar een bundel zonlicht naar binnen valt. Henk probeerde samen met een paar andere hobbyfotografen nog iets van eigen creativiteit in zijn plaatjes te leggen, maar daar was eigenlijk geen tijd voor, want de volgende groep stond dan alweer in je nek te hijgen. De canyon was erg mooi en het licht dat er van ver bovenaf in scheen, liet de kleuren en structuren goed zien. Henks foto's zijn, vind ik, spectaculair, misschien nog wel mooier dan zoals ik het gewoon met mijn eigen ogen heb gezien. 

Na een paar uurtjes in de auto en een zelfbereide lunch op een parkeerplaats kwamen we aan het begin van de middag bij Grand Canyon National Park aan. We waren nog mooi op tijd, ook doordat het in Arizona een uur vroeger was, dus het was toen nog redelijk rustig. Later op de dag raakten de parkeerplaatsen overvol en was het soms dringen op de mooiste uitzichtpunten. Gelukkig hadden we hier wel alle tijd om te kijken naar dit indrukwekkende stuk natuur. De naam van deze canyon zegt het al: het is groots, majestueus, je wordt er stil van. We zijn op verschillende plaatsen even gestopt om tot aan de rand te lopen en uit te kijken. De wandeling van 14 mijl naar beneden hebben we maar niet gedaan: we zijn zuinig op onze knieën en zijn dus na zo'n 100 meter weer terug omhoog geklommen. 

Omdat de canyon bij zonsondergang het mooist is, hebben we in een van de restaurants van het park gegeten om de tijd tot zeven uur te overbruggen. Ook daar merk je de druk van het toerisme. De bediening was matig, de toiletten waren vies en het is allemaal erg massaal. Wat niet veranderd was, waren de barakken die ze in de nationale parken hotelkamers noemen. Die zien er nog net zo spartaans, donkergroen-met-bruin en ongezellig uit als vijf jaar geleden. Toch moet je, als je in het park wilt overnachten, deze kamers al een jaar van tevoren reserveren. Of, zoals wij toen een paar keer met succes deden, je gaat in de receptie wachten tot de annuleringen binnenkomen. 

De zonsondergang was wonderschoon, maar het was koud! Gelukkig is onze kamer in het Grand Canyon Motel lekker warm en knus en het ruikt er naar hars door alle hout op de vloer en op de wanden. We gaan morgen nog een dag doorbrengen in het park, daarna houden we de canyons even voor gezien en gaan we kijken hoe het stadse leven bevalt.