WT 16-17, 26 april 2017 - Days Inn, Chambers, AZ, USA - 60 km

Een topdag was het vandaag! Nadat we gisteren al het zuidelijke deel van het Petrified Forest National Park met de auto en de benenwagen hadden bekeken, leek het ons een goed idee om de rest met de fiets te verkennen. Daarvoor moest Henk nog wel weer even aan het werk vanochtend. Weer een nieuwe binnenland in het achterwiel, op hoop van zegen, want niet echt iets gevonden dat het probleem veroorzaakt. In de loop van de dag ging het jammer genoeg opnieuw mis: de band liep eerst langzaam en daarna steeds sneller leeg. Desondanks hebben we heerlijk gefietst, zo'n 60 km over een heuvelachtige weg, met diverse plekken onderweg om van het uitzicht te genieten en de band weer op te pompen. 

Bij de ingang van het park zagen we een fietser voor ons in de rij staan. Op een Koga en met AGU-tassen! Dat moest haast wel een landgenoot zijn. Even later, toen wij op de parkeerplaats onze fietsen uit de auto tilden, kwam de fietser naar ons toe. Het was Vlaming Paul, in zijn eentje onderweg van New Orleans naar San Francisco. We hebben heel gezellig een tijdlang met elkaar staan praten en zagen elkaar nog een aantal keren onderweg. 

We hebben weer prachtige landschappen gezien vandaag. Het begon met de Painted Desert, waar de zandheuvels in de kleuren rood, wit en grijs geschilderd waren. Een eindje verderop waren restanten te zien van een oude nederzetting van Native Americans en op twee plekken kon je tekeningen op de rotsen bewonderen. Wat we vooral graag wilden zien, was de Blue Mesa. Na zoveel rode en oranje tinten kon ik bijna niet geloven dat de heuvels daar werkelijk blauw zouden zijn. De verrassing was dan ook groot toen we na een flink stuk fietsen de eerste blikken wierpen op de Mesa. Toen de zon ook nog ging schijnen, was het helemaal prachtig: allemaal lagen op elkaar in paars, roze, wit, grijs en blauw. En het was weer extra bijzonder dat we op ons fietsje door die wondere wereld reden. Vanaf Blue Mesa moesten we dezelfde weg terug rijden, wat door de forse zijwind en het voornamelijk stijgende profiel van de weg heel anders voelde dan de heenweg. Maar de knieën en de kont hebben zich goed gehouden, al kostte het ons vanavond beiden behoorlijk moeite om na het eten van tafel op te staan en het lijf weer in beweging te zetten. 

We zijn in Chambers, een gat van niks, maar gelukkig wel met een motel en restaurant naast elkaar. Buiten razen de vrachtwagens nog langs over de snelweg I-40, binnen is honkbal op de televisie. Morgen Koningsdag! die als wij wakker worden alweer bijna voorbij is.