WT 16-17, 28 april 2017 - Kokopelli Inn, Bluff, UT, USA

Bluff is een leuk plaatsje en ons motel is prettig, dus we besloten om een nachtje bij te boeken. Het is bovendien erg druk in deze contreien en met het weekend voor de deur is het best lastig om accommodatie dichtbij de grote parken te vinden. Hoewel... nadat we door goed zoeken voor zondag- en maandagavond een Airstreamcaravan hadden geboekt in Moab, leek het er vanochtend op dat we opeens keuze hadden uit wel 30 kamers. Henk had evenzovele emails gekregen met bevestigingen voor een verblijf op plekken van Californië tot Texas. Na een telefoontje met het RV park bleek dat een op hol geslagen computer al die e-mails had verstuurd en dat we alleen maar naar Moab gaan overmorgen. 

Na het ontbijt was het weer tijd voor de was. We hebben zo weinig kleren, met name ondergoed en sokken, bij ons dat we iedere vier, vijf dagen op zoek moeten naar de laundry. Toen de machine draaide zijn wij naar het Visitor Center gegaan om te kijken of er een leuk uitstapje in de omgeving was en om Fort Bluff te gaan bekijken. Tot onze verrassing werden we zodra we de drempel van het fraaie pand over stapten, hartelijk begroet door een in negentiende-eeuwse kledij gestoken ontvangstcomité. Dit waren, net zoals we vijf jaar geleden in Sweetwater Station in Wyoming meemaakten, Mormonen die voor acht maanden huis en haard hebben verlaten om in een andere staat vrijwilligerswerk te doen. Een andere parallel met Sweetwater Station was dat ze ook hier met verve de geschiedenis van Mormoonse pioniers in ere houden door te vertellen en films te vertonen over de barre tocht die 70 gezinnen in 1879 maakten van Escalante naar de plek waar nu Bluff ligt. In de mooie (recent gemaakte) films kon je zien hoe men met huifkarren over zelf aangelegde wegen door de woestijn, over hoge bergen en door nauwe kloven reisde. Vooral de manier waarop de smalle doorgang in Hole in the Rock werd overwonnen, was indrukwekkend. Bijzonder was dat allen de tocht overleefden, ondanks de ontberingen en de lengte van de tocht. Ze dachten in oktober in zes weken op de plaats van bestemming aan te komen, maar het werden zes maanden. 

We bleven nog even napraten met de vrijwilligers, die graag voor ons op de foto gingen. Het openluchtmuseum naast het Visitor Center was, hoewel de meeste huisjes niet origineel waren, mooi om te zien. Onvoorstelbaar dat in die hutjes gezinnen met wel negen kinderen leefden...

Vanmiddag hebben we, na een uitstekende lunch in hetzelfde restaurant als gisteravond, Goosenecks State Park bezocht. Je kijkt van bovenaf op de sterk meanderende San Juan River, die in de loop van miljoenen jaren diepe gorges met fraaie bochten heeft uitgeslepen in een van oorsprong vlak maar allengs hoger opgestuwd terrein. Zo zijn allerlei lagen gesteenten met fossielen erin aan de oppervlakte komen te liggen, wat natuurlijk voer is voor geologen en biologen. Ik zag op de informatieborden dat ook hier weer bobcats en horned lizards zouden leven. Al een paar weken hoop ik een glimp van deze wilde dieren op te vangen, maar ook vandaag hielden ze zich verborgen en rende er alleen af en toe een gewone hagedis over het rode zand. 

We hebben uitgebreid om ons heen kijkend een heel stuk gelopen langs de rand van de afgrond, Henk maakte de ene foto na de andere, maar ik kreeg het met mijn blote benen koud door de harde wind. Geef mij de autosleutels maar, dan ga ik alvast naar de auto, zei ik. Alle broekzakken leeggehaald, geen autosleutels. In lichte paniek zijn we toen maar snel teruggelopen naar de parkeerplaats. Pfff, de auto stond er nog, niet op slot, maar de sleutels zaten niet in het contact. Nogmaals pfff, Henk had ze in de middenconsole gelegd. Het duurde daarna even voordat ik weer oog had voor de prachtige omgeving op de weg naar Bluff. 

We zijn nog even de onverharde weg opgereden naar Valley of the Gods, maar na een paar kilometers, toen we een smalle rivier moesten oversteken en de weg wel erg op een wasbord ging lijken, besloten we dat we onze mazzel niet verder op de proef moesten stellen en zijn we omgekeerd. 

Het eten en de bediening vanavond in Twin Rocks Café haalden het niet bij onze ervaring gisteren en vanmiddag in de Comb Ridge Bistro, maar de plek tegen de rotsen aan was prachtig en drie keer in hetzelfde restaurant gaan eten is ook wat overdreven.