WT 16-17, 29 april 2017 - Monticello Inn, Monticello, UT, USA

Gisteren was het al frisjes en winderig, maar vandaag waren we echt even terug in de winter. Er stond een snijdende noordenwind en op de hogere bergen was een vers laagje sneeuw gevallen. Verder naar het oosten in de Rocky Mountains, waar we nu zouden zijn geweest als we hadden kunnen doorfietsen, heeft het tot in de dalen flink gesneeuwd.... Zo zie je maar weer, ieder nadeel heeft zijn voordeel. 

Met de verwarming aan was het heerlijk in onze MPV. Marja zat aanvankelijk niet helemaal lekker op haar stoel, omdat ze gisteren bij de routeverkenning had gezien waar we vandaag langs moesten op weg naar Natural Bridges National Monument. Moki Dugway is een smalle, steile grindweg die als het ware tegen de rotswand aangeplakt zit. Vijf spectaculaire kilometers met veel haarspeldbochten omhoog tegen 10 procent met een gangetje van max 25 km per uur, waarbij het uitzicht alsmaar fraaier en weidser wordt. Gelukkig was er regelmatig ruimte om een beetje uit te wijken bij tegemoetkomend verkeer, dus het viel uiteindelijk wel wat mee. 

Eenmaal boven kwamen we op een glooiende vlakte, waar het vee ongehinderd kan rondlopen - free-ranging cattle. We zijn onderweg al over veel veeroosters gereden en hadden de bordjes ook al regelmatig gezien, maar vandaag ging het ook ergens over. Op meerdere plekken werden kudde's koeien, soms met kalfjes die nog maar amper opgedroogd waren na de geboorte, opgedreven door echte cowboys en -girls te paard. Als automobilist word je geacht je daar langzaam een weg doorheen te banen, uiteraard zonder ze aan te rijden. Als je maar geduld had, wilden de dames en heren daar wel aan meewerken.

Natural Bridges NM is alweer een mooi park, waar je, de naam zegt het al, langs een drietal grote natuurlijke bruggen wordt geleid, die zich in een diepe uitgesleten ravijn bevinden. Ze zijn ontstaan doordat de rivier zo sterk meandert dat op het niveau van het water de rots zover is weggesleten, dat het water rechtdoor kan. Hogerop is de rotswand nog wel intact, en ziedaar er is een stenen brug ontstaan. Toen we uit de auto stapten, zweefden er een paar vlokjes sneeuw door de lucht, maar we besloten toch om het rondje van zo'n 15 km te gaan fietsen. We raakten eerst even aan de praat met Teresa, een stoere jonge Oostenrijkse die met een vriendin al een paar maanden door het zuidwesten van de VS fietst. Omdat de ouders van haar vriendin een weekje op bezoek zijn deed ze het nu even in haar uppie. Vanochtend was in de middle of nowhere het ventiel uit haar binnenland geknald, terwijl ze gisteren haar laatste reservebinnenband al had verbruikt. Gelukkig kon ze een lift krijgen naar het visitor center van Natural Bridges en daar liep ze een Duits stel tegen het lijf, die nog een reserveband in de juiste maat voor haar hadden. Ze had haar fiets net weer klaar en het leek haar gezellig om met ons op te fietsen en dat was het ook. Het was een prachtig rondje langs het diepe ravijn, waarbij ik na de stopjes een paar keer mijn eigen band weer moest oppompen. De derde keer, nadat we naar beneden waren gelopen om de Owachomo Bridge van dichtbij te bekijken, ging er bij mij ook iets fout met het ventiel, en jawel oor, mijn laatste reserveband lag in de auto :(. De dames waren al vooruit gereden, dus wat nu? Een minuut later had ik al van twee mensen een lift aangeboden gekregen. De fiets kon naast de ATV achterin de grote pick-up truck van Dennis & Sally, gezellige en avontuurlijke senioren die onderweg waren van hun overwintering in Arizona naar Michigan, dus ik was nog eerder dan Marja en Teresa terug bij de auto.

De rest van de rit naar Monticello was ook weer prachtig met voortdurend zicht op een besneeuwde bergketen. Bij het motel aangekomen zagen we daar ook nog de sneeuwresten op het dak liggen, dus het was een kwestie van snel douchen en de kachel aan. Morgen warmt het alweer een beetje op en volgende week moet het weer echt voorjaar worden.