WT 16-17, 5 mei 2017 - Black Canyon Motel, Montrose, CO, USA

Het was een reisdag vandaag, er stonden geen speciale attracties of parken op het programma, maar het was toch weer prachtig. Het reisdoel was Montrose, een wat grotere plaats vlak in de buurt van Black Canyon of the Gunnison, het National Park dat we morgen gaan bekijken. We hadden van Elske gehoord over de Million Dollar Highway, naar verluidt een van de spectaculairste wegen van de VS. Dat spectaculaire zou zowel betrekking hebben op het landschap als op het gebrek aan vangrails en dergelijke in de vele bochten vlak langs diepe ravijnen. Via WhatsApp kregen we vanmorgen wat meer info van Elske. We moesten eerst naar Durango en dan links afslaan op US Highway 550.  Die al in de jaren '80 van de 19e eeuw aangelegde route voert over drie hoge passen (alledrie ruim hoger dan 3200 m) en het stukje tussen Silverton en Ouray is dus de Million Dollar Highway. De oorsprong van die naam is onderwerp van speculaties: de weg zou een miljoen dollar per mijl hebben gekost en/of het voor de aanleg gebruikte puin zou voor een miljoen aan goud bevatten.

De weg naar Durango was lekker rustig met prachtige uitzichten over het groene berglandschap. Durango blijkt een heel levendige stad te zijn, met een goed bewaard gebleven oud centrum. Na de uitstekende koffie met echte Franse lekkernijen (macarons en raspberry strudel) bij Jean-Pierre - the French French Bakery, since 1969 -  kwamen we langs een winkel met leuke babykleding. Daar moest natuurlijk iets gekocht worden voor als Els en Anouk volgende week hier zijn. Daarna was er bij het treinstation een feestje met live-muziek gaande in verband met Cinco de Mayo, een Mexicaanse feestdag die ook in het zuidwesten van de VS uitgebreid wordt gevierd. Het is ook een soort Bevrijdingsdag, want op 5 mei 1862 versloegen de Mexicanen een Frans leger tijdens de slag om Puebla. Toen we na een uurtje weer terug waren bij de auto, werden we geconfronteerd met een minder aantrekkelijke kant van Durango. Het is namelijk de eerste stad sinds Las Vegas waar we moesten betalen voor het parkeren en we waren de tijd even uit het oog verloren. De handhaving bleek net zo streng als in Utrecht; de schade gelukkig iets beperkter, maar het blijft sneu geld zo'n parkeerboete.

US 550 is inderdaad een weg uit duizenden. We klommen al snel weer naar een hoogte waar de sneeuw nog lang niet was verdwenen en toen we in de buurt van Silverton kwamen kregen de bergen ook nog eens spectaculaire kleuren. Er is in dit gebied veel mijnbouw geweest (goud, zilver en allerlei andere kostbare metalen) en het lijkt wel of je het metaal zo van de rotsen kunt schrapen, zo woest zijn de tinten. Zelfs de oevers van de beekjes zijn helemaal oranje gekleurd van de uitgespoelde mineralen. 

Na veel stopjes om al dat moois zonder gevaar te kunnen bekijken waren we om een uur of vier in Montrose, ruim op tijd om ons door de mevrouw van het Visitor Center te laten informeren over alle highlights van dit gebied. Ze had ook een uitgesproken mening over de beste eetadressen in dit alweer historische stadje en na ons bezoek vanavond aan haar 'new favorite', Vines Bistro, hebben we groot vertrouwen in de rest van haar tips.