WT 16-17, 6 mei 2017 - Black Canyon Motel, Montrose, CO, USA - 20 km

The Black Canyon of the Gunnison, dat klonk mij wel wat somber in de oren na alle prachtig gekleurde canyons die we al gezien hebben. Het weer leek vandaag bovendien wat minder goed te zijn, bewolkt met kans op regen. Maar het is een heus National Park en de dames van het Visitor Center waren er laaiend enthousiast over. Ze keken wel wat bedenkelijk toen we zeiden dat we in het park wilden fietsen, maar ja, we zagen er fit genoeg uit, dus vooruit dan maar. 

Na het prima ontbijt in het motel, met warme wafels, een keur aan donuts en muffins, waaronder een Red Velvet exemplaar, trokken we de fietskleren aan en vulden de fietstas met fruit, lunchbroodjes en regenjassen. Een halfuurtje rijden later stapten we  in het park op de fiets om de South Rim Road af te fietsen naar High Point en daarna weer terug. Onderweg waren er een heleboel uitzichtpunten en tijdens het fietsen konden we al een stukje in de diepte kijken. Maar om de ware schoonheid van deze canyon te zien, moet je steeds even wandelen naar de rand van de kliffen. En dan zijn het niet zozeer de kleuren die je de adem benemen, als wel de enorme steilheid en hoogte (tot 700 m) van die donkere rotswanden die oprijzen aan weerskanten van de met groen water gevulde rivier de Gunnison. Voor je ogen wijken de wanden uiteen en je wordt als het ware de diepte in gezogen. Dat zie je op de foto's, hoe mooi ook, helaas niet terug. 

En is de canyon echt zwart? Nee, als je het gesteente van dichterbij bekijkt, zitten er toch heel veel kleuren in. Ook zie je op sommige bergwanden sierlijke witte aderen lopen, bij Dragon Point zelfs in de vorm van draken met opengesperde bek. 

Voor Henk, de bloemenman, was er ook weer werk aan de winkel. Het voorjaar barst hier los met een enorme variëteit aan wilde flora. Naar mijn smaak waren er wel erg veel dezelfde gele blommen, maar volgens Henk zijn ze allemaal net verschillend. 

Toen we bijna terug waren bij het Visitor Center, na zo'n 20 km eerst naar beneden, toen omhoog en op de terugweg precies andersom, werd het steeds donkerder en de eerste regendruppels vielen toen we onze fietsen onder het afdakje zetten. Binnen was de video net begonnen, dus aten wij eerst ons broodje op en keken naar buiten. De video was, zoals meestal in de Nationale Parken, mooi gemaakt en zeer interessant. Zo kwamen we te weten welke pioniers er eind negentiende en begin twintigste eeuw in zijn geslaagd om de canyon in kaart te brengen, er een spoorlijn in te bouwen en om een tunnel uit te houwen om de Gunnison af te takken ten behoeve van de landbouw in de omringende gebieden. Ik vind het steeds weer ongelooflijk om te zien hoe men zonder moderne hulpmiddelen, maar met enorme dadendrang en doorzettingsvermogen zich in de kloof begaf. Soms hadden ze gammele houten bootjes of opblaasbare vlotten bij zich en soms sprongen ze zelf in de kolkende rivier om te ontdekken wat er achter de volgende bocht zou verschijnen. Stoere mannen! 

Het oostelijke deel van de Rim Road deden we met de auto en toen begrepen we de zorgen van de dames van het Visitor Center wel een beetje: de smalle en kronkelige weg ging met dalingen tot 16% zeer steil naar beneden, helemaal tot aan de rivier. Niet zo fijn om te fietsen... Aan het einde kon je de dam van een afstandje zien en een eindje daarvoor zat de ingang van de Gunnison Diversion Tunnel. 

Vanavond hebben we weer heerlijk gegeten, nu bij de nummer 1 van Montrose op Trip Advisor, Ted's Steakhouse, en ja, dan weet je het wel. Voor Henk een royale portie Prime Rib, voor mij een wat bescheidener stukje ossenhaas, met French en sweet potato fries, groente en salade, vergezeld van een flesje Malbec. Omdat we die niet helemaal leeg kregen, we waren met de auto, wandelden wij met de fles in een zak het restaurant uit. Ook hier is het kennelijk nog steeds verboden om openlijk (aangebroken) alcohol te vervoeren.