WT 16-17, 12 mei 2017 - Chalet Woohoo (Mark en Christine), Golden, CO, USA - 50 km

Van Frisco naar Golden was het maar een kippeneindje met de auto, dus we hadden nog tijd voor een fietstochtje. Het was nog koud vanochtend vroeg toen we gingen ontbijten, maar het was lekker warm en gezellig bij The Butterhorn. Ik was al begonnen aan mijn eitje, biscuit, gebakken aardappelen en spek, toen Henk zijn pannenkoeken zou gaan begieten met warme maple syrup. Jammer genoeg had de vorige gebruiker het deksel op het kannetje stroop niet goed vastgeschroefd en belandde de gehele inhoud ervan niet alleen op de pannenkoeken, maar ook op Henks fietskleding. Wat zit er dan veel van die bruine zoete smurrie in zo'n flesje... Van alle kanten kwam het personeel aangesneld met doekjes en servetten. Er werden nieuwe pannenkoeken gebakken en de baas himself kwam zijn excuses maken. Als pleister op de plakkerige wonde mochten we allebei een t-shirt uitzoeken met de naam van het restaurant erop. Dus vanavond hadden we iets om aan te trekken toen al onze kleren in de was zaten.

Om half 10 weg reden we al over het heuse fietspad langs het Dillon Reservoir, nog met een vestje aan. De lucht was strakblauw en er lag heel veel sneeuw op de bergen, een prachtig gezicht. We waren lang niet de enigen die op deze vrijdagochtend op de fiets waren gestapt en iedereen had zichtbaar plezier op deze mooie dag. Het pad ging eerst een beetje op en neer, maar bij Swan Mountain moesten we een halfuurtje stevig klimmen. Toen we helemaal rond het meer waren gereden, was het nog maar iets over elven, dus plakten we er nog een stukje aan vast. Langs de rivier de Arkansas liep ook een mooi fietspad naar Copper Mountain. Dat was nog eens 8 mijl klimmen, niet steil, maar wel continu. Omdat we dezelfde weg terugreden, was dat 8 mijl heerlijk en geleidelijk dalen. 

Na de lekkere lunch bij Bread and Salt in Frisco gingen we op pad naar Golden. Natuurlijk wel langs een mooie route: over de Loveland Pass (3650 meter) en langs Arapahoe Basin, waar nog volop werd geskied. Ik was benieuwd of we de weg naar het huis van Mark en Christine zouden herkennen van de vorige keren en dat bleek het geval. Zodra we Lookout Mountain opreden, wisten we op welk punt we het mooiste uitzicht over Denver zouden krijgen, waar dat ene gekke huis stond en o ja, ze wonen aan Parkview Avenue. Het was geweldig om Mark terug te zien. Op het weerzien met Christine moeten we nog even wachten, want zij is tot zondagavond in Texas om haar moeders 90-jarige verjaardag te vieren. 

Toen begon het wachten op Elske en Anouk. Ze waren keurig volgens schema om half 4 op Denver Airport geland, maar ze moesten eerst door de douane, wat altijd lang duurt, zeker als je tulpenbollen in je tas hebt zitten, en daarna hun huurauto nog ophalen. Om tien over 7 konden we ze eindelijk in de armen sluiten. Acht maanden hebben we ze niet gezien en en er is zoveel gebeurd in de tussentijd. Natuurlijk hebben we geskypet en gewhatsappt, maar er gaat toch niets boven elkaar in levenden lijve zien en spreken. Mark had een lekkere stew gemaakt met ijs toe en toen dat eenmaal was verorberd, werden de meisjes wel erg slaperig. Niet zo gek als je bijna 24 uur op bent geweest. Morgen weer verder kletsen!